Reacties van de Reisgenoten

Tonnis

Recht naar het oosten Het kan ! ……met de motorfiets dwars door Rusland en Siberië en dan nog even met de boot over naar Japan. ……over de langste weg van de wereld, Poetin heeft hem kortgeleden geopend !

Een reis voorbereiden vanuit de 'leunstoel' via de reisgidsen en internet is mogelijk, maar 'the proof of the pudding is eating it'. We hebben ook wegen gereden in Kazakstan en Kirgizie waar Poetin niet meer voor verantwoordelijk is, maar wat hij wel geopend heeft blijkt honderden kilometers pottenbakkersklei. Een Japans spreekwoord zegt: 'ook de langste reis begint met de eerste stap', dus …. gewoon aan de A1 bij Holten benzine tanken, om uiteindelijk na 57 dagen op je eigen motor door Tokyo te rijden.

De Ukraïne blijkt tijdelijk vanwege het houden van het Europese songfestival in de hoofdstad Kiev de visumplicht voor Nederlanders (en andere songfestival-nationaliteiten) te hebben afgeschaft. Pas de grens tussen de Ukraïne en Rusland is de eerste serieuze hindernis. Het blijkt later de generale repetitie te zijn voor nog vijf grensovergangen zonder gebruiksaanwijzing.

Na Uralsk in Kazakstan begint de beproeving; recente regenbuien hebben de 'weg' veranderd in een serie parallelle modderpoeltrajecten door de steppe. Op vier wielen zit je vlug vast in de modder maar blijf je tenminste overeind, op twee wielen minder vlug vast maar ook minder overeind.
Twee keer zetten we een kamp op in de steppe en de rustdag in Aralsk valt in het water. Water van het grote Aralmeer is er echter niet meer in de stoffige en armoedige plaats, en net uitgekleed voor de banja (Russiche sauna) valt ook de stroom nog uit. Er volgen dagen van flinke hitte, maar we hebben voorlopig de slechtste wegen achter de rug.

Door twee keer op dezelfde kant te vallen zijn motor en ik beide aan de linkerzijde enigszins beschadigd. Bij het hotel in Kyzyl-Orda, in de schaduw, maar wel boven de veertig graden met zicht op een prachtig mausoleum lijm ik stukjes knipperlicht met bisonkit en kneedbaar staal samen tot een niet toonbaar maar wel werkzaam geheel. Ik maak met mijn nieuwe digitale Kruidvat camera met de zelfontspanner een foto van mijn paarse linkerheup en bovenbeen. Het zal nog drie weken duren voordat de kleuren verdwenen zijn en ik me weer enigszins op mijn gemak voel op de motor.

De etappeplaats Taldykurgan blijft in herinnering als een miserabel oord, met grote hitte, een haveloos hotel met en tweemaal daags een schone onderbroek. In de onmiddellijke omgeving van Semipalatinsk zijn in de Sovjet tijd honderden atoombommen tot ontploffing gebracht op terreinen die sinds 1990 gewoon voor iedereen toegankelijk zijn. We merken er niets van, want de straling is immers onzichtbaar.

Er volgen een aantal dagen over de M53, de hoofd (en enige) oost-west weg door Siberië en grofweg parallel aan de Transiberië spoorlijn. Het wegdek loopt uiteen van prachtig nieuw asfalt tot plotseling zonder enige waarschuwing overgaan in pottenbakkersklei. Af en toe nog bruggen met houten wegdek met glimmend afgeschuurde grote spijkerkoppen, beblubberde, korte maar heftige hellingen en uren regen achtereen.
In Irkutsk nemen we afscheid van de bus, die nu versierd is met een motor in onderdelen op het dak en een binnenin. Het uitstapje vanuit Irkutsk heen en weer naar het eiland Olkhon in het Baikalmeer wordt door velen als het hoogtepunt van de reis gezien.

Omdat Poetin nog niet alles geasfalteerd heeft smokkelen we een beetje en gaan een stukje met de trein. Een stukje in Siberië is wel meerdere duizend kilometers en de motoren moeten wel in een aparte trein. De motoren leggen in de trein allemaal nog 1600 tevergeefse kilometers van Chabarovsk via Vladiwostok naar Chabarovsk af.

De russische boot naar Japan heeft een houten helikopterdek waar met grote witte letters op geschilderd is 'winch only'; het verrotte hout kan geen helicopter meer dragen !
Bij aankomst s'morgens vroeg in Japan valt nog een miezerig regentje en om van de boot af te komen zijn we als laatste stuiptrekkingen van Russische indolentie nog één keer uren bezig. Ook moet de klep van de boot eerst weer dicht voordat hij weer open kan om de motoren uit te laden. Dit mag alleen de in geen velden of wegen te bekennen 'bootsman' doen. Spoedig wordt het letterlijk en figuurlijk zonnig; er komt een grote ploeg Japanners met laptops de boot op die vooral niet-Russen met voorrang behandelt en eenmaal op de vaste wal wordt in recordtempo de verwerking van de invoerdocumenten van de motoren afgehandeld.

Er zijn weer strepen op het midden en langs de weg, het asfalt is prachtig strak en de wegen hebben nummers die zowel langs de weg als ook op de wegwijzers staan. Dat er veel te veel stoplichten zijn en de Japanners, en wij dus ook aan de verkeerde kant van de weg rijden, moeten we accepteren. Japanners rijden oneindig gedisciplineerder dan de Russen. De steden zijn druk en lelijk, alle draden van telefoon en elektriciteit zijn buiten en bovengronds en de reclames zijn onleesbaar, overal en pimpelpaars. Het landschap is echter mooi, vooral de plantengroei is weelderig en de rijstterrassen hebben een aparte kleur groen.

Door het twee uur terugzetten van de horloges is het onverwacht vroeg donker, maar in het donker rijden is in Japan geen kamikaze. In Japan wordt aan de motorrijder gedacht, er zijn aparte overdekte parkeerplaatsjes langs de snelweg, prachtige maar onleesbare atlasjes op handig A5 formaat louter voor de motorrijder, en op de Ise-wan veerpont wordt de motor snel en keurig vastgesjord door mannen met witte handschoenen.

Het bezoek aan de 50jarige Yamaha Motors is een hoogtepunt van de reis, logeren op grote hoogte (34e verdieping) in het harmonicavormige Okura hotel in Hamamatsu, een aankomst met spandoeken en applaus bij het Yamaha Communication Centre inclusief gesprekken met gepensioneerde Yamaha ontwikkelingsingenieurs die nog met Bill Ivy en Phil Read opgetrokken hebben en ter afsluiting een zegening van motoren en bestuurders in een shinto tempel. S'avonds is er een overdadige traditionele Japanse maaltijd, die de ervaren wereldreizigers die we inmiddels zijn prima smaakt. De harde kern gaat na het karaoken later nog even onvermoeibaar door naar de geishas.
Stilletjes rekenend op een enigszins vergelijkbaar onthaal in Tokyo gaan de twee BMW rijders op zoek naar de plaatselijke BMW motorfietsdealer, maar deze is dicht op maandag. En dinsdag-morgen rijden we al in een lange slinger van zeven motoren naar de haven van Yokohama om de motoren in te leveren. Middelbare Japanners met een potlood achter het oor en de duimstok in de borstzak zijn kort na onze aankomst al bezig met het zagen van de eerste planken voor het inkratten.

De 13.500 kilometers die we werkelijk met de motor hebben gereden kan de Boeing 777 waar we mee terugvliegen als het moet in één keer overbruggen. Voor de rechtstreekse vlucht van Tokyo naar Schiphol over het soms nog besneeuwde noord-Siberië is slechts 9.600 kilometer voldoende.

Een geweldige, zeer bijzondere, maar ook zware reis. Zwaar door onverwacht slechte wegen in combinatie met regen, lange dagen in de hitte, avontuurlijke maaltijden en vooral de gevolgen daarvan, met grint bezaaide pashoogtes van over de 3300 meter met merkbare invloed op man en paard, en in totaal zeker 30 uur lanterfanten bij zeven moeilijke grensoverschrijdingen.
Maar ook, niets gestolen, geen enkele keer smeergeld betaald, zes keer op prachtige plekken wild gekampeerd, op een gering aantal gevallen na alle defecten door pech of valpartijen in het veld gerepareerd, en twee keer in de krant in Kazakstan. En exclusief: Japan wordt jaarlijks door slechts een handjevol buitenlandse motorrijders op eigen motor bezocht ! Om met de oosterse wijsgeer Confucius af te sluiten; 'Het is beter één mijl te reizen dan duizend boeken te lezen !'

gr, O_____ijk