Reacties van de Reisgenoten

Henk

Nog steeds kom ik vrienden of kennissen tegen die vragen: "Hoe was je reis?" En dan zijn de vervolgvragen: Was het zwaar? Was het gevaarlijk? Wat vond je het mooiste van de reis? Hoe ging het met je motor? Zou je het weer zo doen? Dan is er zoveel over de reis te vertellen, dan weet ik gewoon niet waar te beginnen.

Was het zwaar?
Ja, soms was het zwaar. Toen de weg opgebroken was en we moesten rijden door de modder en later door mul zand bij 43 graden. Het was hard 'werken' bij zulke temperaturen. Dorst heb ik onderweg niet gehad. Ik had een kleine rugzakje (camelbak) met 1.5 ltr. water op mijn rug. Op ieder moment kon ik onderweg drinken. geweldig zo'n ding.
Weinig bemoedigend is dat je langs de weg voordurend de graf- of gedenkstenen van verkeersslachtoffers tegenkomt. Tussen de graven door lijkt de berm op het strand van een drukbevaren zeeroute. Overal liggen olievaten, lege flessen, pallets, touwen, kabels en wrakhout. In Kazachstan verheffen ze een verongelukte auto tot kunstobject door het op een voetstuk te zetten. Dit als waarschuwing.
Wel werd je vrolijk van al die mensen die bleven staan zwaaien. Zoveel motoren voorbij zien komen, dat vonden ze geweldig.

Was het gevaarlijk?
De landen waar wij door zijn gekomen hebben een slechte reputatie. Wij als groep hebben niets gemerkt van criminele toestanden. Dat men goed op waardevolle zaken past zie je onder weg wel. Bij grote benzinestations staat men met de kalasnikoff in aanslag. Dat gebeurt ook bij banken en soms in warenhuizen.
In Irkutsk heb ik vanuit mijn hotelkamer wel gezien dat er twee boeven werden opgepakt. Dat ging niet zachtzinnig. Als oom agent zo in Nederland zou handelen, gaat de agent de bak in en is de boef helemaal snel op vrije voeten.

Wat was het mooiste van de reis?
Het eiland Olkhon in het Baikalmeer omdat: Verliefden en romantici hebben Parijs, Katholieken hebben Rome, de motorkaravaan heeft het eiland Olkhon.
De omgeving hoort tot het meest mooie gebied van Rusland. De wegen zijn abominabel slecht. De huizen vormen een soort timmerdorp en er wonen hele aardige mensen.
Ook Japan heeft bijzonder veel indruk op mij gemaakt. Eén van ons vond het net een groot winkelcentrum. Het is dicht bebouwd en overal zie je reclame. En motorrijders moeten er zoeken naar mooie wegen. Doorgaans sta je er stil voor één van de vele stoplichten. 'Wat een enorm verschil met Rusland', zeg ik tegen Piet. 'Ongelooflijk, ja' antwoordt hij. 'En wat zijn de vrouwen hier lelijk'.

Hoe ging het met je motor?
De Suzuki Bandit 1200 'Een goede voorbereiding is het halve werk', een cliché uitdrukking die zeker op gaat. Weinig dingen hebben me echt verrast. Misschien dat dat het avontuur wat wegneemt maar het maakt het ontspannen reizen, en daardoor genieten van je reis, wel stukken beter. Ook de voorbereiding aan de motor was uitgebreid. Ik ben met allemaal nieuwe onderdelen vertrokken. Zoals; banden, ketting, remblokken, olie en ga zo maar door. Om het motorblok te beschermen heb ik een aluminium onderplaat laten maken en monteren. Deze heeft z'n diensten wel bewezen. Bij thuiskomst heb ik hem gedemonteerd en er zitten diepe groeven en deuken in.

De Bandit bleek een waardige reisgenoot te zijn. Geen enkele keer heeft hij me in de steek gelaten. Benzine bleek overal wel verkrijgbaar te zijn. Het octaan gehalte van 92 was meer regel dan uitzondering. En over de kwaliteit heeft hij ook niet gemopperd.
Na het uitladen uit de zeecontainer moest de Bandit weer in Nederland rijden. Toen, na 15000 km., gaf hij er de brui aan. Na 100 meter zij hij 'doe het zelf maar'. De teller bleef op 60 km staan en de toerentellen op 3000. En dat was het dan. Gelukkig is 100 meter naar Motorpoort Zelhem wel te lopen. Rob had in no-time een kapotte hoofdzekering gevonden. Wat hiervan de oorzaak is geweest, weet ik niet. Ik heb het vermoeden dat het in die container toch wel erg vochtig is geweest. Daardoor zijn alle aansluitingen gaan oxideren.
Mijn motorpak trouwens ook. Hij is nat in Japan mijn speedbag in gegaan en is er als een paddo kwekerij weer uit gekomen. Rijp voor de afvalcontainer.

Ik had mijn bagage in een speedbag van 70 liter. Dat is erg goed bevallen. Geen afgebroken rekken en sloten. Gewoon met een spin op de duopassagierplaats gebonden en het is de hele reis op z'n plaats gebleven.

Zou je het weer zo doen?
Op een ander type motor misschien. Op dit soort wegen is een all-road beter. Onverhard rijden met een Bandit moest ik leren. Eigelijk heb je niet zoveel vermogen nodig en is de wielbasis ook te kort. In het begin ging het ook echt niet. Ik was te voorzichtig. Gewoon staan op dat ding en gas geven. Op mul zand en losse stenen gaat je motor 'zoeken'. Als je dan maar flink het gas erop houdt, gaat het goed.

Ook het reizen met zo'n groep is erg gezellig. Het klikte ook meteen en tijdens het onverhard rijden had je al snel een maatje gevonden. Leuk is het ook om je ervaringen met elkaar te delen. 's Avonds aan de tafel of bar, onder het genot van een glaasje (wodka), kwamen de verhalen en belevenissen los.
Zo reizen is zeker voor herhaling vatbaar. Hans heeft het in Kiev gezongen "you never Ride alone".

Henk van der Kamp