Vlak voor we de Nederlandse grens over kwamen, keek Hester op haar kilometerteller. "Als ik dadelijk thuis ben heb ik er 18.000 op zitten. Het zegt me allemaal niet zo veel, die getallen. Ik weet wel dat het me enige moeite kost om thuis te komen, fysiek (waar was het ook alweer en waar heb ik in godsnaam mijn huissleutels gelaten) zowel als mentaal (Rob is nog onderweg) en dus ga ik eerst even bij MotoPort Zelhem langs en daarna bij een vriend eten. Ik heb er ineens geen behoefte aan voor het donker aan te komen.

Zodra ik mijn straat inrij, komt er leven in de brouwerij. Mijn buren openen hun rolluiken en zetten koffie. Ondanks alles al opgeschreven, gelezen, veelvuldig onderwerp van gesprek is geweest en we volop nagenieten, komen de woorden weer vanzelf. Wat een prachtige reis, wat hebben we veel meegemaakt. Ik mis Fred, Leon, Hester, Ruud, Cor, Ria, John, Joris en zelfs Jaap en Ida die alleen de proloog meereden maar daarna virtueel als onze trouwste fans steeds mee onderweg waren.

Ik bel Rob en we maken plannen voor de volgende keer. Het zal nog even duren. "Je had erbij moeten zijn", schrijf ik daarna in een aantal antwoorden aan vrienden (oud deelnemers) die eerder mee op reis waren. Er komt een sms'je binnen: "Privet Dafna," schrijft Sergey uit Svobodnyi. Het is daar alweer ochtend. Ik bel op. "Ja doma sietjas," zeg ik dat ik thuis ben. Skolka kilometer," vraagt hij. "18.000," zeg ik Hester na. Sergey fluit tussen zijn tanden. "Eta deliko," zegt hij dat het ver is en ja, zo voelt het ook, maar niet vanwege het getal, maar vanwege alles wat we meegemaakt hebben.

Morgen zouden we, volgens de originele planning, weer in Nederland aan moeten komen, maar omdat we uiteindelijk geen andere keus hadden dan de motoren met een andere trein te transporteren, zijn we twee dagen later uit Moskou vertrokken en zijn we vandaag in Minsk aangekomen. [Lees verder]

Dit is het laatste deel van dit dagboek, al hadden we graag verder gereden en verder verteld. Maar ook aan de langste weg in het grootste land ter wereld komt een einde en Siberië, dat 'het slapende land' betekent, zal dadelijk onder een winterse deken gestopt worden. En tot we er weer heen zullen gaan, doen we het met de prachtige herinneringen die we aan deze reis hebben!

Bedankt voor de vele leuke reacties!

Zie ook de nieuwe verslagen op 27 en 28 augustus.

Morgen gaan we de laatste afstand naar Vladivostok rijden en sinds een paar dagen heb ik al het gevoel dat we er een beetje treurig om zijn. "Ik probeer de horizon, Siberië, voor me uit te duwen" zegt Fred.
"Ik zou het liefst gewoon terug rijden," denk ik, want die treinreis... Het zal afkicken worden. Ik zal in het 'gechukechuk' van de trein de prachtige roffel van mijn Tenereetje horen en overal waar ik een mooi pad zie, eruit willen. We gaan het beleven.

"Die ene dag zal je nooit meer vergeten," stelt Hester me stellig in het vooruitzicht. Die ene dag, 3 september, die we in de trein doorbrengen, is mijn verjaardag. En trouwens niet alleen die van mij, maar ook die van John, die vanaf het Baikalmeer terug reisde. Vast gefeliciteerd en we wensen je nog vele prachtige kilometers op je KTM toe John.

PS: Op 24-8 staat nu ook het verslag van Fred erin.
Zie ook de reakties [Hier]

"Zullen we hier dan rechtsaf gaan," Vraag ik. De Langste weg is hier nieuw en zo glad als een biljardlaken en helemaal leeg. Op zoek naar benzine hebben we een kilometer of 30 onverhard gereden over de oude weg, maar nu doet Siberië zijn naam weer eer aan: Slaap.

En dus sloegen we rechtsaf. Wat er daarna gebeurde staat in een kleine fotoreportage. Ik moest er zelf trouwens ook aan geloven en Fred was solidair, maar Hester ging nog net niet 'kopje onder' en stal gewoon helemaal de show. [Hier]

De dagen viegen voorbij en we maken zoveel mee dat we het nauwelijks op tijd geschreven kunnen hebben. Vandaar enige fotoreportages van 21, 22, 23 en 24 augustus. Zie het menu hiernaast.

En het werd een prachtige rit, met vele mooie uitzichten over de rivier, die Rob en ik in de winter van 2004 over het ijs reden. We hebben zoveel meegemaakt dat één verslag niet voldoende is. Trouwens, Hester had een echte 'off-day'. Klik op de links in het linker menu.

Hester heeft ook nog over haar fietstocht op Olkhon geschreven [Hier] en ik over de reparatie aan mijn motor [Hier].

Joris zit alweer op de trein terug naar Moskou en ik ben nu dus in Irkutsk. Het kratten ging vlot en vriendelijk. Wat een verschil met vorig jaar.

Morgen komen mijn Vladivostok-reisgenoten hier ook heen. Cor, Ria en John blijven nog een dag langer aan het Baikalmeer. We zien ze overmorgen nog net voor wij naar Ulan Ude vertrekken. Zij gaan op 20 Augustus op de trein naar Moskou. Het 'minder late nieuws' staat [Hier].

We zijn gisteravond op Olkhon aan het Baikalmeer aangekomen en zijn allemaal in een Hoera-stemming.
Cor heeft erover geschreven [Hier].
Ik ben nu net on-line en heb drie verslagen van Hester erop gezet over 10, 11 en 13 augustus [zie linker menubalk].

Al de hele tijd zien jullie van mij een fotootje met een nieuwe Tenere 660 erop, maar dat is niet de motor waar ik nu op rij. Het is wel een 660 Tenere, maar dan eentje van het bouwjaar 1992. Ook Hester wilde eigenlijk een ander fotootje bij haar stukjes. We hebben dus nieuwe fotootjes gemaakt van elkaar - net nadat we door een modderbad gereden zijn, Hester met haar 660 Tenere wat harder dan ik...