Verslag 7 - 03/12/2003
Vertrek een week uitgesteld
Zuinig met je energie omgaan en jezelf sparen. We hebben het op de RAI zo vaak gezegd. Natuurlijk, het is ook waar, maar
de laatste weken zijn slopend geweest en vijf lange dagen op de RAI zijn bij uitstek zeer slecht voor je conditie.
Het afscheid was gigantisch. Op weg naar Hengelo was er menigmaal een toeterende auto en een enthousiast zwaaiende
motorrijder die ons goed op weg wensde. Thuisgekomen stond daar de overige bagage klaar. Toen we in 1996 vertrokken
duurde het zeker een maand tot alle bagage zijn plekje in en op ons zijspan gevonden had. Nu moet alles gelijk goed
zitten en dat valt niet mee.
Rob neemt eerst een douche, hoopt dat hij daarvan opknapt. "Ik ga gewoon door," spreek ik hem moed in. Na de douche
verdwijnt Rob in bed. "Morgen gaat het vast beter," hoopt hij. Bij het tillen van zware tassen voel ik weer die
spierpijn onder in mijn rug. Ik zou zo wel 24 uur kunnen slapen, bedenk ik me. Als ik uiteindelijk naast Rob in bed
kruip ligt deze te baden in het zweet. 39.9 graden koorts.
Maandagochtend. De motoren staan gepakt voor de deur. "Geef me nog een uurtje," zegt Rob. Ik bel Wilbers dat we later
komen. Rob's koorts wil niet zakken en ik bel Wilbers af. We moeten besluiten het hele vertrek een week uit te stellen.
Wat komt dat slecht uit zeg. Tot aan Moskou is alles al tot in detail georganiseerd. Ik bel Trans Sputnik NL. Alexander
zal de hotelboekingen in Belarus en Rusland verzetten en stuurt nieuwe treinkaartjes op. In Duitsland zal Helmut de
school, de pers en de televisie bellen. Dan kan ook ik niet meer overeind blijven. Ik bel nog met onze huisarts en hoor
dat we in ieder geval goed gehandeld hebben, maar ook dat het nog zeker drie dagen zal duren alvorens het verantwoord is
te gaan rijden.
Dinsdag gaat aan me voorbij zonder dat ik er erg in heb. Ik slaap, sluimer en woel, maar steeds als ik overeind kom voel
ik dat ik weer moet gaan liggen en zo wordt het woensdagochtend. De vuilnisman schudt de containers leeg. De
teleurstelling dat we nog niet onderweg zijn is er nog steeds. Ik voel me slap. Heb gisteren alles wat ik gegeten heb er
weer uitgegooid. Rob is ook al zo mager. Zodra we weer beter zijn moeten we maar vier keer per dag gaan eten om wat
reserve op te bouwen.
Bij de post zit een aanmelding voor onze Rusland en Oekraine reis. Dat doet goed! 's Middags loop ik naar de supermarkt
om fruit te kopen en wat beweging te krijgen. Dan wordt er op de deur geklopt. Twee leerlingen van groep 8 van de
Rozengaardsweideschool vragen zich af waarom we nog niet weg zijn. Ergens haal ik energie vandaan om de laptop uit de
koffer te halen. Er een e-mail van een plaatsgenoot die ons goed opweg wenst.
"Heb je eieren gekocht," vraagt Rob. "Ik ga dadelijk trek krijgen in iets hartigs!" Kijk, dat gaat al de goede kant op.
Voor je het weet zitten we op de motor!
Foto's bij dit verslag zijn van Jon Tober, Maxx-events. Jon dank voor het gebruik!