Verslag 44 - 26/02/2004
De laatste kilometers
Ik herinner me als de dag van gisteren dat we - na vijf jaar op reis te zijn geweest - in 2001 van onze wereldreis in
Nederland terugkwamen. Er woedde een storm in mijn hoofd van beelden van rond de wereld die vochten om herinnerd te
worden. Het kostte ons in eerste instantie moeite om vrienden en familie die ons aan de grens opwachtten te herkennen
en het was vreemd om iedereen Nederlands te horen praten.
We hadden nu net als toen in de Eiffel bij onze altijd even enthousiaste motorreis-vrienden Bernd Tesch en Patricia
overnacht. "Het lijkt wel of jullie de winter meegenomen hebben," merkt Patricia op als het 's ochtends licht begint te
sneeuwen.
Pas als we Nederland inrijden bekruipt me het gevoel dat we toch wel heel ver weg geweest zijn. Ons huisje staat er
nog, maar van thuiskomen is nog geen sprake, want morgen zullen we de laatste kilometers van deze reis rijden, naar de
Motorbeurs in Utrecht.
Ook deze laatste kilometers rijden we weer in de sneeuw. Het waait ook en een attente vrachtwagenchauffeur blijft
achter ons rijden als hij ziet dat de combinatie van zijwind en gladheid het Rob even moeilijk maakt.
In Utrecht wacht ons een warme ontvangst door Jan en Nancy de Rooy en heffen we tijdens de officiële opening van de
beurs in de Royal Lobby met genodigden en de pers een glas Siberische wodka. Daarna rijden we onze motoren onder
applaus van standhouders en publiek over de rode lopers de beursvloer op.
Daar zijn ze, onze vrienden en familie, onze sponsors en al die geïnteresseerden, die via onze website met ons
meereisden en voor meer dan 50.000 pageviews zorgden. "Zitten alle vingers er nog aan?" wordt ons steeds weer gevraagd.
Wat een mensen, wat een drukte, bedenken we ons, maar ook: We hebben het samen gedaan, we danken jullie allen voor deze
onvergetelijke reis, voor dit prachtige stukje van ons leven. Onze sponsors, familie, vrienden, geïnteresseerden;
zonder jullie hadden we het niet kunnen doen.
Ik kijk Rob aan. In zijn ogen zie ik de horizon van Siberië en de wereld. We hebben er wegen, paden, rivieren
achtergelaten die op ons wachten. Tot de dag dat we onze helmen weer opzetten, motoren starten en weer op reis gaan.
Ride-on!