Het is nog donker als mijn wekker afgaat. 8 uur Peking-tijd is hier eigenlijk 6 uur, maar het zal weldra licht worden. Het buffet in het restaurant van de meeste hotels is gevuld met een Chinees ontbijt. We vinden - tussen de (meestal koude) goenten-, tofu-, vlees- en visgerechten - eieren en/of omelet. En er is wel eens meloen. In enkele hotels kunnen we brood roosteren, maar meestal zijn er een soort gestoomde pao-broodjes. Ookal drinken de Chinezen de hele dag thee, ‘s morgens is het vaak een soort bouillon, rijstenat, soep of gewoon heet water wat ze drinken.
Als we de stad achter ons gelaten hebben verdwijnen langzaamaan ook de bergen aan de horizon. We rijden naar het oosten over een vrij drukke tweebaansweg waarlangs het leven zich lijkt af te spelen. Bij een tankstation wacht een volgende verrassing: Er mag schijnbaar niet rechtstreeks uit de slang getankt worden. Een pompbediende komt met een kannetje aan en maakt duidelijk dat de benzine eerst in het kannetje getankt dient te worden en van daaruit in de tank gegoten moet worden. Dat mag niet bij de pomp zelf. De man wijst een bord aan waarop een tekst en een plaatje van een motorfiets staat.
Maar het tankje lekt zo erg bij het overschenken dat de helft al over tank en blok stromen voordat er ook maar iets in de tank gegoten kan worden. Dat gaan we dus niet doen. De bediende kijkt toe hoe we het heft in eigen hand nemen. Volgende keer gewoon niets meer vragen en direct zelf voltanken.
We stoppen bij een restaurantje om wat te eten en parkeren de motoren op de stoep voor de deur. Er is ook een snoepwinkel en die trekt hele shoolklassen aan. Steeds weer slaat er een alarm van een van de motoren aan als ze er niet met hun vingers af kunnen blijven. Voooral de GPS-systemen krijgen veel aandacht. Als we er genoeg van hebben of het er te druk wordt steken we een hoofd naar buiten. Even later is er ineens een politie. Dat werkt ook!
Koffiestop
‘s Middags rijden we echt de woestijn in. Duinen tot aan de horizon. Ook op de weg hier en daar zand. Langs de.rand van de weg groeit dorrig struikgewas. Er liggen allemaal zwarte kabels tussendoor. Later zien we dat het slangen zijn; een irrigatiesysteem. Vraag me af of dat nodig was om te voorkomen dat de weg bij het eerste zuchtje wind onder het zand verdwijnt.
Let op: Bocht in de weg
Deze woestijn heet de Taklamakan woestijn. We lezen over lang vervlogen tijden toen hier vele handelskaravanen langs trokken op zoek naar zijde, wol, jade, goud, zilver. Er was ook interesse in Arabische volbloeden, die veel sneller waren dan de Europese (trek)paarden. De karavanen legden zo’n 30 km per dag af en er waren dan ook vele karavanserais, herbergen, waar neergestreken en overnacht kon worden.
Niet alleen deze herbergen maar ook hele handelssteden zijn, nadat de handelaren de mogelijkheid kregen grotere hoeveelheden handelswaren op een veiligere manier over zee te vervoeren, in verval geraakt en onder het zand verdwenen.
De pleiserplaats waar wij neerstrijken ligt op een dagetappe voor het verkeer van nu midden in de woestijn. Er overnachten hier veel vrachtwagenchauffeurs en een enkele reiziger zoals wij. Het restaurant zit vol, ook met mensen die hier in de olie-industrie werken. Erwin,die “kromme gaten” boort en veelal in de mijnindustrie werkt, vertelt dat ze bezig zijn proefgaten te boren. Er zijn speciale vrachtwagens met installaties erop, waarmee de olie gepompt en geanaliseerd kan worden. ”Ze zijn wel zo’n 25-30 jaar oud,” vertelt hij erbij, evenals dat het Amerikaanse auto’s zijn (Kenworth).
Foto: Leentje
Met de motor beweeg je je ook hier veel sneller door het verkeer dan met de auto. Dat komt vooral omdat er enorm veel camera's boven de weg hangen en op de vangrails gemonteerd zitten. Sommige flitsen alleen als je er te hard voorbij rijdt, anderen lijken altijd te flitsen. Het feit dat er aan de voorkant geflitsts wordt zal niet voorkomen dat onze China-rijders aangehouden kunnen worden, want er rijden hier elk jaar maar een handjevol buitenlandse motoren rond. Maar het feit dat hier vrijwel niemand engels spreekt maakt dat het allemaal weinig effect heeft.
Voor onze chauffeur in de auto is het echter anders. Voor hem betekent geflitsts worden een bekeuring en punten op zijn rijbewijs. Het is wel iets om rekening mee te houden. De Chinese GPS-systemen waarschuwen voor veranderende snelheidsgeboden en dus gaat men hier als gevolg daarvan zomaar ineens op de rem staan.
In heel China ligt een netwerk van expresswegen die vierbaans zijn met brede middenberm. Normaalgesproken is de expressway gesloten voor motorrijders, maar hier in de meest westelijke gebieden geldt deze regel niet. Er zijn zo weinig andere wegen dat we ook niet heel veel keus hebben. Omdat de weg slechts zeer weinig op-en afritten en plekken waar je kunt keren heeft komen we regelmatig spookrijders tegen. Ze rijden meestal met verlichting en uiterst rechts.
Gister echter was er een uitzondering; Sietjing slaakt een kreet en geeft een ruk aan het stuur, ik kijk over zijn schouder om te zien dat we een lichtgrijze auto die zonder licht op hoge snelheid op ons af rijdt op een haartje na missen. Het zal een paar meter geweest zijn.
Ik hap naar adem;
ineens bestaat de reis niet meer; niets doet er meer toe. "Leven we nog," vraag ik me af. Ik mis Rob. Nooit eerder waren we zo ver bij elkaar vandaan. Waarom staat mijn motor thuis in de schuur, waarom rij ik zelf niet?
Ik heb uit voorzorg geregeld dat, indien ik dat nodig vind, ik onze chauffeur op de achterbank kan zetten en zelf de volgauto kan rijden. Op die manier weten we zeker dat de chauffeur zich aan de motoren aanpast en niet andersom verlangt.
Maar ik hou helemaal niet van autorijden en de afspraak die ik met Sietjing gemaakt heb, is dat hij zolang hij doet wat ik zeg, mag blijven rijden.
Natuurlijk had ik hem al gevraagd waarom hij steevast aan de linkerkant bleef hangen en zijn antwoord dat er toch geen verkeer is, houdt nu dus geen stand. Ik herinner hem er een paar keer aan en al snel gaat hij vanzelf steeds terug naar de rechterbaan. Ook check ik of hij wel met verlichting op rijdt.
Via Khotan, Turpan en Hami rijden we langs de rand van de Gobi-woestijn naar Dunhuang, waar we de beroemde Mogao-grotten bezoeken en naar de avondmarkt gaan.
|
