Onder politiebegeleiding reden we met zijn allen om 8.00 uur naar de grens. Het afhandelen van alle formaliteiten kostte drie uur zodat wij om 12.30 uur op weg gingen naar Dalbandin.

Quetta zouden we zeker niet kunnen halen. Het was een mooie weg door de woestijn. Vrij vlak. Af en toe een berg, maar verder kiezels.
Regelmatig waren er politieposten om de woestijn te bewaken ;-). Daar moesten we dan weer stoppen om onze namen en passportgegevens op een vel papier te schrijven, met iedere keer veel oponthoud tot gevolg en ook heel wat ergernis, want dar sta je dan weer met je pak aan in 40 graden.

In Dalbandin aangekomen trakteerde Rob ons op een heerlijk koud biertje. Heerlijk na een warme dag. De politiebewaking bleef van toepassing. We kregen zelfs de mededeling niet de straat op te mogen. "Dangerous" was het enige wat de er uit de monden van de bewakers kwam.

Er is bovendien geen enkele Pakistaanse vrouw te vinden in de wijde omgeving. Die horen thuis te zijn. Voor ons even wennen. In Iran spraken we elke dag met vrouwen. Hier zien we alleen maar mannen.