Een mooie weg bovenlangs tussendoor zouden we nemen. Gisteren nog op Google earth gekeken zo van heee die weg loopt niet door maar staat wel op de kaart. Wij met frisse moed naar Bafq gereden. Daar aangekomen benzine getankt en welke richting we moesten nemen, "neee die weg was niet geschikt voor deze motoren er reden alleen maar oude vrachtwagens over en er was geen richting aanwijzing", kregen we te horen. Dus de 110 km maar teruggereden naar Yazd.

Om 12 uur na 220 km begonnen we uiteindelijk aan de tocht naar Kerman ( 385 km). Geweldige mooie maar vooral rechte en saaie weg. Maar al mijmerend door die grote woestijn waar het enige gevaar overstekende kamelen waren (we hebben er geen een gezien ) kom je tot grote gedachten. 40 dagen door de woestijn was zo gek nog niet, helemaal alleen in het grote niets. Zover de horizon reikt zand, zand, zand, zo af en toe een electriciteitsmast en een bergruggetje van 3 km hoog (de woestijnvlakte ligt op 1600 m) en dan geen eten drinken of wat dan ook, zeker weten dat je snel bij jezelf en bij God komt.

Als je dan denkt aan het grote en oneindige niets dan ben je gauw van alle begeerte en verlangen weg en begin ik bijna al een beetje op boeddha te lijken (moest iedere keer aan water denken dus zo ver ben ik nog niet).

Het hotel stamt uit de jaren vijftig en is sindsdien niet meer aangepast ook het personeel niet vermoed ik. Morgen korte rit naar Bam.

Vanmorgen even paniek, er staat nl een olieplek onder moto van Ludo. Net voor hij vertrok, heeft hij speciaal een nieuwe vering gestoken om hier comfortabel te kunnen rijden. Rob belt firma Wilbers op in Duitsland. Daar zeggen ze zolang het witte olie is, geen probleem. Iedereen opgelucht en verder.

Ludo, Rob en Jan nemen voor alle zekerheid de grote weg. Anderen menen een mooie gele weg gevonden te hebben maar na 100Km blijkt het een hele 'bad road' te zijn. Dan maar terugdraaien. Bijgevolg rijden we vandaag 200Km extra,of het nog niet genoeg Km zijn! Weg is lang, saai en recht door de woestijn. De wind is precies een phöner tegen je gezicht. Veel dorpen zijn leeg door watersnood.

Onderweg reikt een vriendelijke man mij vanuit zijn auto een appelsien aan. Bij een stopplaats komt een moeder met 2 dochters ons kiwi's geven. Opvallend veel jonge mensen volgen hoge uiniversiteitsopleiding maar wat heeft Iran aan al deze knappe koppen als er geen werk voor hen is? En trouwen is ook moeilijk,je hebt eerst een huis, auto en werk nodig.

Hotel 'Govashir' is niet direct the place to be: wc loopt over, badkamer staat blank na het wassen, keihard bed en geen eten. Voor mij was het een off-day!