19 Maart
Om ca. 08.00 uur vertrekken we vanuit het hotel in Esfahan. Het is nog rustig in de stad, weinig verkeer en ze zijn redelijk snel de stad uit. Deze keer kiezen we samen met Jef, Carine, Ludo, Jos, Theo en Leentje de weg binnendoor. Het is een mooie route; een beetje Oostenrijk maar dan anders ;). Mooie rotspartijen in alle kleurschakeringen.

Iran is mooi met een eigen sfeer, maar ook stoffig en droog. De mensen lijken hier wat afstandelijker en iets minder vriendelijk, harder. Ik vermoed dat zij een hard leven hebben als je ziet in welke omstandigheden zij moeten leven en overleven.
Onderweg hebben we gepicknickt in plaats van een plaatselijke eettent bezocht. Het is een gezellige dag, zonder bijzonderheden.

De route door de stad Shiraz is vlot verlopen en het waypoint klopt deze keer. Om ca. 17.30 uur arriveren ze we in het hotel.

20 Maart
Er is vandaag opnieuw een rustdag voorzien. Shiraz is
een van de oudste steden van Iran. De stad heeft als bijnaam 'de stad van rozen en nachtegalen'. Dus erop uit.
Op het programma staat in elk geval een bezoek aan een internetcafé. Zowel de telefoonverbindingen als internet zijn hier slecht, zoals jullie hebben gemerkt. Hopelijk verbetert het nog of is het in Pakistan
beter.

De tocht morgen gaat naar Yazd, op ongeveer 450 kilometer van Shiraz gelegen. Een stad met ca. 500.000 inwoners. Morgen is het 21 Maart en wordt in Iran Oud-en-Nieuw gevierd. Ook in Yazd zullen we 2 nachten verblijven.

We zijn op dit ogenblik in Shiraz, zowat op de helft van onze tijd in Iran. Shiraz met zijn grote parken en brede lanen komt over als een zuiderse stad, heel verschillend van de steden tot hiertoe. Vanochtend hebben we wat cultuur opgesnoven met een bezoek aan Persepolis en de imposante graftombes van een aantal koningen. Vanwege de vakantieperiode is het tamelijk druk vooral dan met Iraanse bezoekers.

Morgen, 21 maart, start immers het nieuwe jaar - 1389 - volgens de Iraanse kalender. De helft van het land is zowat op reis. Dit was ook duidelijk te merken op de wegen. Wagens volgepakt met de ganse familie en de bagage op het dak op weg naar...
Toeterend komen ze naast ons rijden, zwaaiend, foto's nemend. Wij zijn evenzeer een attractie voor hun als zij voor ons. Als we ergens stoppen komen ze geinteresseerd rond ons staan en proberen een woordje engels te spreken. Trotse vaders sporen hun dochters aan om engels met ons te spreken, als oefening. Dit vinden ze belangrijk. Anderen heten ons gewoon welkom. En steeds weer de vraag wat we van hun land vinden.

Ondertussen zijn we dit allemaal al wat gewoon maar het was aanpassen. Eens de grens met Turkije gepasseerd veranderen toch een aantal dingen. De wegen worden beter maar het verkeer hectischer. Oude Mercedes en Mack vrachtwagens (Torpedo's, zo'n 35 jaar oud begrijp ik van Theo), een Iraans merk (1 oud en 1 nieuw model zo te zien) personenwagen en verder wagens van een frans merk komen we overvloedig tegen.
Tankstations zijn dan weer slechts beperkt voorhanden (vandaar de rijen aanschuivende wagens) dus het is raadzaam tijdig te tanken. Hierbij wordt een systeem met tankkaarten gehanteerd. Mannetjes die bij de tankstations rondlopen hebben die kaarten en zo komen we aan benzine. Of we altijd de juiste prijs betalen zijn we niet zo zeker maar het is zo goedkoop dat het de discussie niet waard is.

Voor de vrouwen is het ook aanpassen. Een hoofddoek is verplicht, een 'jurk' tot over de heupen is gewenst. Open sandalen kunnen gelukkig wel gezien de temperaturen (dik in de twintig graden). Blijkbaar controleert een soort zedenpolitie of hieraan voldaan wordt dus we ondergaan dit maar.
In Esfahan zijn we dan maar gaan shoppen en hebben ons een paar sjaaltjes en een Iraans kleedje aangeschaft. Zijn we tegelijk gekleed voor de volgende 5 dagen!

Het slapen gaat ondertussen ook wat beter. De moskeeën zijn hier minder dominant aanwezig dan in Turkije. Ze zien er anders uit (zijn eigenlijk mooier) en we worden niet om 4u30 wakker gemaakt voor het gebed. Bidden mag hier ook thuis vandaar dat op het plafond van de (hotel) kamer een pijltje staat dat de richting van Mekka aangeeft.

Morgen, nieuwjaarsdag, rijden we richting Yazd waar we nog een dag kunnen relaxen voor we stilaan richting Pakistan trekken. De dropjes die ik van de collega's van Brunel meegekregen heb zullen van pas beginnen komen!!

Groetjes, Leen en Theo

Met z'n allen in de bus naar Persepolis geweest. Gebouwt in 500 v. Chr. door Darius de Grote en daarna door diverse Xerxes'en. Toen in 500 v. Chr. Alexander de Grote langs kwam om de tent af te branden was het geheel nog niet voltooid. Hij kwam waarschijnlijk wraak nemen omdat Darius daarvoor Akropolis in Athene met de grond gelijk gemaakt had. Leuke jongens die...... Het was gloepens heet met een echte koperen ploert ondanks petje op kop verbrand.

In de bergen kun je heel goed de geologische lijnen zien lopen omdat door wind en erosie het zand ertussen is verdwenen. Je ziet een donkergroen (?) gewas dat met zijn groei is begonnen. Van het graan uit het gewas wordt nahm gemaakt, de grote platte ronde broden die je hier 3x per dag eet. Ze zijn dunner en knappiger dan de griekse broden.

De bakker plakt de broden tegen de ovenwand - Foto: Rob en Dafne

Groente zijn er in de zeer weinige restaurants niet, behalve dan in een raar soort azijn geconserveerd. Alles wat met kraanwater in aanraking is gekomen en niet gekookt, wordt door ons niet gegeten. Fast food kun je hier op elke hoek eten maar dat kan Daan beter.

Verder valt het eten tegen, men eet hier veel kip en soms lamsvlees en een enkele keer voorns of forel uit de rivieren in de bergen. In een eetgelegenheid aten we vandaag opgedroogde spaghetti, opgewarmd in de wok. Nou geef mij Daan maar. Turkije en Iran bestaan naast zand voornamelijk uit kip, ik denk dat we kakelend Pakistan binnen rijden.