Oorlog is een vreselijk spel dat vaak door oude mannen geregiseerd wordt. Oorlog kan niet alleen de toekomst van een land vernietigen, maar ook de dromen van veel jonge mensen en in een land als Iran zijn het vaak jonge, zeer jonge mannen die soms nog gewoon jongens zijn.

Als in 1980 buurman Irak en zijn leider Saddam Hoessein besluiten het op dat moment zwakke Iran aan te vallen - met als doel de rijke olievelden in het zuiden van Iran - staat er een leger van jonge mannen op in Iran die hun land willen verdedigen.

Gewapend met de belofte dat zij als martelaren direct toegang tot de hemel krijgen (sommige krijgen zelfs een sleutel mee) storten ze zich massaal op de vijand. Zo groot is de geestdrift en vaderlandsliefde, dat zelfs Iraakse soldaten met afschuw de regelrechte zelfmoordacties aanschouwen. Deze oorlog kostte Iran en Irak honderduizenden jonge mensenlevens en duurde bijna 9 jaar.

De nagedachtenis aan de martelaren wordt zelfs nu nog levend gehouden. In veel steden staan grote borden met daarop de gezichten van de martelaren. Zonder uitzondering zij het jonge gezichten. De enige oude gezichten die er vaak bij staan zijn die van de geestelijke leiders.

Rijen lang zijn ook vaak de afbeeldingen die op lantaarnpalen te zien zijn en soms zien je slechts een enkel beeld in een klein dorp. Het stemt mij altijd droevig om te weten dat er jonge mannen zijn die zo gehersenspoeld zijn dat sterven voor je land het hoogste doel in het leven is.
Maar Iran is trots op zijn martelaren want de nabestaanden krijgen de rest van hun leven een goed pensioen en hun kinderen hebben voorrang bij het verkrijgen van een studieplek en de lijst met voorrechten is nog veel langer, tenminste, in die context werd hij mij verteld.
Maar of dat opweegt tegen het sterven voor je land of het verlies van een zoon en broer ???

Autorijden in Iran
Ik verbaas me over het feit dat een rijbewijs halen in Nederland zo moeilijk wordt gemaakt en waar dat voor nodig is. Hier, in Iran, ga je met een rij-instructeur, iemand die beweert dat hij kan autorijden, op het platteland een beetje oefenen; hij zegt, nu naar 2, nu naar 3, nu op de rem drukken, alles precies in commando's wanneer er iets moet gebeuren.
Als je die commando's feilloos op kunt volgen mag je het een keer in de grote stad proberen. Als je dat dan overleeft, zo heb ik het gevoel, krijg je hier de Iranese tegenhanger van het felbegeerde Nederlandse roze papiertje en mag je aansluiten bij de andere auto's in de stad. Rijden doet immers niemand hier.
Maar, als er dan gereden gaat worden zijn er wel een aantal regels waar je je aan moet houden.

Voorsorteren:
Als je de hoek om wilt, moet je keurig rechts voorsorteren, je vergeet je richtingaanwijzer (kan gebeuren), wacht tot het stoplicht op groen springt
(of niet...), drukt zo hard mogelijk de claxon in en gaat dan zonder te kijken, LINKS AF....

Verlichting:
Als het donker wordt, kijk je goed of je alle andere automobilisten om je heen nog kunt zien. Als het echt donker wordt, druk je op een knop waarvan je dashboardlicht gaat branden, daar schrik je dan zo van dat je je lich gauw maar weer uit zet.
Waarom zou je ook licht aanzetten, een aantal anderen om je heen hebben immers hun licht al aanstaan, dat is wel genoeg, dat moet in ieder geval onze taxichauffeur gisteravond hebben gedacht.

Parkeren:
Parkeren doe je bij voorkeur niet aan de kant van de weg omdat dat geld kost of eenvoudigweg niet mag. Parkeren doen we dus gewoon midden op de weg,
zonder ons enig moment af te vragen waarom al die mensen om je heen toeteren, iets was overigens geheel niet opvalt; iedereen toetert namelijk
om alles.

Inhalen:
Bovenlangs, onderlangs, links, rechts, of het nu kan of niet, je gaat er gewoon langs om vervolgens een of twee auto's verder stil te staan. Inhalen hier, is tot een kunst verheven. Je kunt het zelfs op de baan van de
tegenliggers doen, terwijl deze met groot licht aan en angstzweet op het voorhoofd luid toeterend op je af komt rijden. Als je weer moet invoegen, ga je gewoon opzij, wie daar ook rijdt, hij gaat wel voor je aan de kant
anders heb je schade.

Als idioten wordt er hier gereden, maar, als er dan eens iets gebeurt, twee auto's rijden bijna stilstaand tegen elkaar aan en een van hen heeft een klein krasje, dan zet je allebei midden op een grote drukke doorgaande weg de auto stil en gaat druk gebarend met elkaar in discussie over wie schuldig is, vol emotie kijken naar het kleine krasje wat er ergens is bijgekomen (als het tenminste vindbaar is) tussen de roest en deuken die je al had.

En dat laatste, dat samen midden op de weg stilstaan van de twee automobilisten die deze enorme aanrijding hadden veroorzaakt is dan weer een verademing voor de motorrijder, want als je dan met een beetje wringen hier en daar de opstopping waar auto's niet
doorkunnen ben gepasseerd, dan is ineens de weg voor je helemaal leeg en kun je eindelijk even genieten van wat er echt te zien is in de stad.

Overigens,
Met weemoed zal ik waarschijnlijk in Pakistan en India nog eens terugdenken aan hoe goed de mensen in Iran eigenlijk kunnen rijden, boze tongen beweren namelijk dat het er daar nog erger aan toegaat, het lijkt me haast onmogelijk.

Wordt vervolgd..