Op doorreis

KeesJan is gistermiddag nog even met de motor weggeweest en heeft een leuk klein binnendoorweggetje gevonden die we nu met z’n allen gaan rijden. We hebben niet zo heel veel kilometers te gaan vandaag en dus tijd. Het smalle weggetje neemt ons mee het platteland op, waar groepjes mensen op het land werken. Met 3-4 man/vrouw wordt een ploegdoor de donkere aarde geduwd/trokken.

Het maïs is nog niet voor de helft geoogst en ligt overal (soms ook over een gehele rijbaan) op de weg te drogen.

Op de tv hier wordt stellig ter kennis gegeven dat China 21% van de wereldbevolking voedt (dat is dan dus de eigen bevolking) en daar slechts 7% van het totale beschikbare grondoppervlak voor gebruikt (dat is dus alle beschikbare grond in eigen land). China haalt zijn kracht uit mankracht; vier man trekken een hele dag een ploeg om een klein stukje land te ploegen. Hele families zijn bezig het maïs stengel voor stengel te oogsten om ze daarna per driewieler te vervoeren.
Over het hoe en wat en vooral het waarom (geen middelen etc.) stel ik mezelf iedere dag weer vragen en bedenk ik antwoorden, maar we zijn hier te kort en er blijven teveel kanten onbelicht om een standpunt in te nemen.

Natuurlijk komen we uiteindelijk weer op de doorgaande weg uit en rijden we verder richting tussenstation Cangzhou. Als we er bijna zijn slaan we toch weer rechtsaf. Rijden we verkeerd?
We komen uit bij een klein lokaal museumpje, waar een hele grote ijzeren Leeuw door een raamwerk van staanders en stutten wordt ondersteund.
Er wordt gesproken over de 6e eeuw, waarin ijzer op zich al bijzonder was, laat staan dat een beeld van dit formaat van ijzer gegoten werd. Een tentoonstelling maakt duidelijk dat er van klei mallen gemaakt zijn die gebakken zijn waarna het ijzer erin gegoten is. Er zou steeds een laag klei toegevoegd zijn. Jacques, die met metaal werkt, vertelt dat je niet zomaar laag op laag kan gieten, wat het nog bijzonderder maakt dat het beeld hier nog staat.

In Cangzhou hebben we nog even tijd om in de stad rond te lopen. Overal, op terrassen en in restaurants zijn groepen mensen aan het ‘fonduen’ oftewel groenten, vlees en/of vis en mie kort in bouillon te pocheren, in een sausje te dopen en te eten. De serveersters bedenken dat ze de groenten wel even op een dienblad kunnen presenteren als we de menukaart niet kunnen lezen en ons plaatjeswoordenboek niet de juiste groenten-plaatjes bevat.

Als toetje verzinnen ze fruit en mooncake voor ons. Dat laatste heeft met het moon-festival te maken dat vandaag (volle maan) gevierd wordt. Familie en vrienden vieren hun vriendschap en eten mooncake. De legende die eraan verbonden is, is een heel verhaal.
Een god (welke?) kwam naar de aarde om de mensen te helpen en verloor daarmee zijn onsterfelijkheid. Hij werd op een vrouw verliefd en even later trouwden ze. Nu was er een medicijn gebrouwen waarmee hij toch weer onsterfelijk zou worden. Zijn vrouw vond het en nam het in. Hierdoor werd zij onsterfelijk en niet de God. De vrouw ging (werd verbannen misschien?) naar de maan.

Haiping vindt het leuk de verhalen te vertellen, alleen weet ze niet alle details en zo komt het dat het niet helemaal duidelijk is hoe het festival dat nu gevierd wordt zich verhoudt tot de legende. En omdat het niet in onze reisgidsen staat moeten we het nog maar eens googlen. Want de goede god bleef op aarde terwijl de slechte vrouw naar de maan vertrok. De mooncakes zijn in ieder geval lekker.