Heel veel niets
De bezieling lijkt uit het landschap verdwenen te zijn, de enkele beesten die er nog lopen doen er niet meer toe. We zitten middenin een nietszeggende, platte steppe. Voor het eerst sinds Ulan Batar zitten we weer op de motoren. De Chinezen proberen de zaak te redden met een veel te mooie, lege vierbaansweg en een kilometerslange verzameling bronzen dinosaurussen.

Maar uiteindelijk geven ook zij het op en blijft er heel veel niets over. Pas als de oude tweebaansweg verschijnt, herstelt de harmonie zich. Er valt weer wat te genieten, heuvels, bochten, bedrijvigheid. Het lijkt alsof het landschap het juiste type weg dicteert. Een kaal stuk steppe valt niet te redden met een mooie snelweg, daar hoort gewoon een wasbordweg doorheen of helemaal niets. Mongolen begrijpen dat.