Naar de grens
Gister hebben Rob en Dafne geregeld dat we met onze motoren op de nachttrein kunnen zodat we ruim op tijd bij de grens aan zullen komen. Bijna iedereen was blij dat het laatste stuk niet gereden hoefde te worden en iedereen was blij omdat bijna iedereen nu blij is.
‘s Middags, na een wat heftige lunch waar Jacques (klein koudje opgelopen) en Dafne (iets verkeerds gegeten) niet echt van konden genieten, brachten we de motoren naar het station. Terwijl de rest nog wat uitrustte gingen Jan, Rob en ik nog even wat avondeten en om 7 uur stonden we met zijn allen op het station.
De motoren bleken los in de trein te staan, maar we mochten gelukkig zelf nog een paar bandjes trekken dus we stapten met een tevreden gevoel in de coupe, maakten ons bedje op en rustten maar weer wat uit. Als we wakker worden zijn we al bijna op onze eindbestemming.

Het lossen van de motoren lijkt eerst nog wat lastig te worden omdat het perron niet gelijkvloers is en er geen rijplaat aanwezig is. Er zit niets anders op dan de bagage af te laden en de motorfietsen met de hulp van wat mensen uit de coupe te tillen. Het is een avontuur op zich.

Het hotel waar geboekt is blijkt te weinig kamers vrij te hebben, maar we kunnen gelukkig terecht bij het hotel ernaast. Het stadje/dorpje heeft bijzonder weinig te bieden dus we hangen wat rond, doen de was en er worden wat luchtfilters uitgeklopt.

Op het plein voor het station staan een aantal pooltafels opgesteld. Een vrouw in een rolstoel houdt nauwlettend alles in de gaten, terwijl de lokale jeugd het ene na het andere spel speelt. Rob en Boldoo nemen het tegen elkaar op.