De Pechdag

We moeten weer door dezelfde rivier als waar we gisteren doorgereden zijn. “Fermé la fez, hou de billen samengeknepen” zei de Frans sprekende Mario tijdens de Ukraine Allroad reis als het listig werd en dat hebben we allemaal gedaan. Op de heenweg gisteren kwam ik in te losse stenen tot stilstand en hield de Ténéré bijna niet overeind. Jan ging zo hard dat het water tot op zijn vizier spatte en zijn laarzen volliepen en KeesJan gaf zo veel gas toen hij onderuit dreigde te gaan, dat hij met zijn voorwiel al aquaplanend de oever op kwam. Helaas heb ik het niet op de video/foto staan.

Vannacht was het behoorlijk koud en we hebben ons allemaal vergaapt aan de prachtige sterrenhemel met heldere melkweg. Vandaag wordt het een mooie dag. De afspraak is dat Boldoo voorop rijdt en de auto achteraan. Op zijn 250cc Yamaha heeft hij het in het terrein vaak makkelijker dan wij met onze zware motoren. Omdat wij allemaal de weg niet weten en de track zich vaak splitst moet hij bij elk onduidelijk punt wachten tot we weer bij elkaar zijn. Daarnaast let iedereen nog op de persoon die achter hem/haar rijdt.

Zoals we nu tezamen onze weg zoeken door de prachtige hooglanden heeft echt iets weg van rallyrijden, alhoewel… Van tijd tot tijd stopt er een om een foto te maken. Degene die er achter rijdt stopt om te vragen of alles goed is. “Rij maar door, ik kom er aan,” wordt er gezegd. De auto stopt en wacht geduldig. Het landschap is wijds en overzichtelijk en vanuit de auto is alles redelijk goed te volgen.
Als ’s middags de wind gaat liggen wordt het met zo’n 19 graden aangenaam warm. Je rijdt hierdoor op de motor wel altijd in het stof van je voorganger en aan het eind van de dag kan iedereen een uitklopbeurt gebruiken.

Hoe mooi de dag ook is, hij zal ons dagboek ingaan als de pechdag. Allereerst kom ik erachter dat onze twee laptops kapot zijn. Ik had ze in een rugzak in hun beschermtasjes in een handdoek in de auto bovenop andere tassen gelegd. Iemand of iets zwaars is erop terecht gekomen en van beide laptops zijn de schermen ingedrukt. Van de camera die er ook in zat was alleen de beschermdop beschadigd, maar toch. Schadepost 1000 euro.
Kort daarop begeeft het achterframe van onze Ténéré het. We halen nu alle bagage eraf en Rob rijdt voorzichtig naar een piepklein dorpje 15km verderop waar we op een bouwplaats een man met een lasapparaat vinden. Hij bakt, nadat hij zijn broer die dronken op het werk kwam in elkaar geslagen heeft, alles voorlopig aan elkaar en we kunnen weer verder.

We rijden ineens van ger naar ger, waar Boldoo en Inghee de mensen de weg vragen. Zijn we van de route af? Zijn we verdwaald? Inghee vraagt of we de tracks op ons GPS kunnen zien maar meer dan dat we in de goede richting rijden geeft die niet aan. Wordt dit een aflevering van een goed voorbereide tour die door onbekwaamheid van de gidsen als een ramp eindigen? Het GPS geeft aan dat we nog 70km moeten echter…
De kans dat we Ogly Nuur, waar bed en avondeten op ons wachten nog bij daglicht halen zijn verkeken wanneer Joost zijn ketting breekt. Hij heeft gelukkig een reserve bij zich, maar zijn dealer heeft hem een exemplaar zonder begin of eind meegegeven waardoor of de achterbrug of de schokdemper uitgebouwd moeten worden en voor beide opties hebben we geen gereedschap (torx) bij ons. Jaques heeft een ‘visje’ (verbindingsschakel) van een TDM-ketting bij zich en die past, nadat we een schakel gesloopt en de ketting gedeeld hebben.

De mannen staan ondertussen al in het licht van enkele koplampen te werken en we moeten nu snel een noodplan maken. De 70 onverharde kilometers naar Ogly Nuur gaan we niet in het donker rijden. Ik raadpleeg Boldoo en Inkhee, die het om te beginnen niet snappen. “Maar ze wachten met eten op ons,” is hun reactie. “Ja jammer dan,” zeg ik en pas als ik ze de keus geef om hier buiten op de grond te slapen of om te proberen dekens en misschien ook tenten of een zeil te regelen of te vragen of we bij mensen die hier in hun gers wonen kunnen slapen dringt het tot ze door dat het menens is.

Het blijkt 3,5 km naar de dichtstbijzijnde gers en we kunnen in een ervan overnachten, op een vloerkleed met 4 matrasjes en twee ‘dekbedden’ en een deken, die we met z’n zevenen delen. Er wordt ook Mongoolse soep voor ons gemaakt, met reepjes deeg en stukjes schapenvlees. En we proeven paardenmelk, wat gegist is en zuur smaakt met kleine klontjes erin. Gelukkig zegt Inghee dat het slecht voor je maag is en kunnen we het aanbod vriendelijk afslaan. En zo bezorgt deze pechdag ons uiteindelijk toch nog een hele mooie ervaring. Zelfs om met z’n allen, haast tegen elkaar aan (allemaal tegelijk omdraaien) te slapen heeft iets avontuurlijks.