Kennismaking met Mongolië

Vanmorgen werd ik gewekt door tikkende regendruppels op het golfplaten dak. Het zal toch niet… Ik draai me nog een keer om, de wekker is nog niet gegaan, maar het is al licht. We hebben gisteren al onze klokken etc. weer een uur terug mogen zetten. Maar de zon gaat net zo laat op en dus is het nu eerder licht en eerder donker.

We hebben vandaag ruim 100km asfalt voor de boeg, een smalle maar redelijke weg, waarna we ergens gaan lunchen. Daarna eerst nog een beetje asfalt en daarna een onverhard pad de bergen in naar het Amarbaysgalant klooster, waar vlakbij in de buurt een ‘Ger-kamp’ staat waar we zullen overnachten.

We hebben in Mongolië de beschikking over een jonge gids die op een Yamaha 250cc motorfiets rijdt en een begeleider met 4x4 auto. De gids heet Boldoo en hij spreekt redelijk vakantie-engels, maar het blijkt al snel dat hij ook veel niet begrijpt. De begeleider met auto heet Inkhee. Hij heeft meerdere rallies en ook motortochten begeleid.
Rob rijdt vandaag met de auto mee en de bedoeling is dat we elkaar per dag afwisselen. Reden is natuurlijk dat we daardoor allebei meer plezier hebben om onverhard te rijden, maar we moeten de Ténéré ook een beetje ontzien en we hebben de mogelijkheid, dus waarom niet?

Terwijl we uit Altanbulag wegrijden zie ik de twee mensen met hun paard die ik gister ontmoette. Ik zwaai en krijg een groet terug. Gister maakte ik een foto van hun paard, waarna ze zelf ook op de foto wilden. Toch zijn er ook dingen waaraan we moeten wennen, de vliegen, het gespuug op de grond (ook door de kinderen) en het feit dat iedereen overal met zijn handen aan zit.

Zodra we de bebouwde kom verlaten rijden we een highlands-achtig landschap in, maar dan tot de zoveelste macht. Ongelooflijk, wat een ruimte, wat een uitzichten en wat een prachtige kleuren. En als we even later onverhard gaan krijg ik een brok in mijn keel.

Ons pad wordt regelmatig gekruist door kuddes schapen, geiten, koeien en paarden. Grappig, dat die allemaal soort-bij-soort gehouden worden. Ze worden gehoed door herders te paard of gewoon te voet. Altijd als we een hand opsteken krijgen we een groet terug.
De zwerfhonden zien er ook niet slecht uit. “Die worden gevoed omdat de Mongolen ervan uit gaan dat ze zelf ook als zwerfhond kunnen reïncarneren,” zegt Joost. Als ze sterven wordt hun staart afgesneden om de geest een makkelijker uitweg te geven. Maar hoe het nu zit met die levende hond zonder staart wist Joost niet.

Het klooster Amarbaysgalant zou zo in een sprookje passen, al heeft het heel hard onderhoud nodig. De leerling monniken zitten op twee lange banken en lezen gebeden uit kleine boekjes. Van tijd tot tijd wordt er op enorme hoorns geblazen en op trommels geslagen. De jongsten (ik schat er enkelen 5 jaar oud) zitten slaperig en verveeld op de tweede rij. Er wordt veel geginnegapt en sommigen pesten elkaar. Het lijkt een andere wereld. “These kids are very intelligent, they know a lot about life” vertelt Boldoo me en ik vraag me af hoe je zo afgelegen van alles zo veel over het leven te weten kan komen.

Terwijl we in een grote ger eten wordt in onze kleine ger vor ons de kachel aangemaakt. De bedden zijn knetterhard, waardoor ik maar licht slaap.