Het is even zoeken om de weg uit Ulan Ude te vinden. De infrastructuur moet voor modern doorgaan, compleet met ongelijkvloerse kruisingen en klaverbladen, maar zit nogal onlogisch in elkaar en even verderop rijden we weer onverhard omdat er aan de weg wordt gewerkt.

De P165 mag er echter zijn. Zij het niet altijd strak geasfalteerd en hier en daar zelfs onder constructie, maar vooral de uitzichten zijn spectaculair, melodramatisch, mysterieus, met donkere wolkenpartijen waartussen strepen zon die het herfstige landschap plotsklaps kleur geeft.

We rijden met Friedemann samen die zeer graag met zijn camera’s in de weer is en we stoppen daardoor vaker en maken zelf ook veel meer foto’s. Tot het tijd voor koffie is, alhoewel, het ‘prachtige’ Engelse behang nodigt weer uit een plaatje te schieten.

Kyakhta is een typische grensplaats met een kazerne en veel militairen. Bij de gastinitsa worden we eerst met ongeloof ontvangen, maar de vrouw is geheel niet onaardig en belt zelf met het boekingskantoor in Irkutsk. Gelukkig heeft ze nog twee kamers met totaal 7 bedden, die er zelfs best gezellig uitzien. We eten goulash en shaslik bij kafe Continental, waar we nog voor het eten geserveerd wordt in het donker komen te zitten en om 20.55 de disco aangaat voor klanten die er nog niet zijn.