12 sept – door Joost Ponte – NL+7 uur
Ontmoeting

Een man zit langs de kant met een emmertje handel.
Waarom zit hij hier, alleen, met maar 1 emmertje, waarom prijst hij zijn waar niet aan, probeert hij zich niet te onderscheiden van die andere honderden emmertjes langs de weg, waarom maakt hij ondertussen niets, leest niets, doet iets nuttigs?
De man zit achter zijn emmertje en ziet ons voorbijrazen met hoofden vol rendement en efficientie.

12 sept – door Rob de Jong – NL+7 uur
Waar is de M54 gebleven?

We rijden de M55 op. Is dit de upgrade van de M53, denk ik. Die lange rechte onvermoeibare en stoïcijnse M53, die we 5 dagen lang volgden, gaf je de tijd om na te denken, te filosiferen, je klein te voelen en te dromen over grootsheid. Zijn opvolger geeft je geen rust want hij/zij slingert en kronkelt en hobbelt en bobbelt langs dorpen en meren over heuvels en door dalen, langs visverkopers en takkenvrouwen, wegwerkers en dorpjes met namen als Babushkin. Die M55 is een prachtige upgrade van de M53. Maar in mijn hoofd speelt een ander misterie. Waar is de M54 gebleven?

12 Sept – door Dafne de Jong – NL+7 uur
Bye Bye Baikal

De Irkutsenaren slapen hun roes uit terwijl wij ’s morgens met een ietwat leeg gevoel in alle vroegte onze motoren bepakken. Waar zouden Paul, Ria en Christoph nu met de trein rijden? Zijn ze al in de buurt van Kansk? Kemerovo?

Het is ietwat bewolkt en mistig, maar zal een mooie dag worden. Binnen een paar kilometer zijn we ineens Friedemann kwijt. Als we terugrijden zijn we zijn vage contouren bij een ‘benzinestation-in-de-mist’, waar we niet kunnen draaien. Dat kan pas een stuk verder en als we bij het benzinestation terug zijn is Friedemann verdwenen. We rijden verder, halen Joost, KeesJan, Jan en Jaques in en krijgen ook Friedemann zo’n 20km daarna weer in het vizier.

Op een dag als dit trekken de Russen er massaal op uit om in het bos al wat te eten is te plukken en verzamelen. Dat zijn op dit moment vooral bosbessen en 7 soorten paddestoelen. Tenminste, als het klopt wat Nadia ons gisteravond vertelde. Ook zij zal vandaag in het bos actief zijn, onder begeleiding van een ervaren plukker, want, zo vertelde ze: “Ik heb ooit een keer samen met een vriendin paddestoelen geplukt. We hadden een emmer vol mee naar huis genomen en wilden die op gaan eten. Mijn tante wilde ze echter eerst bekijken en haalde er 4 uit die goed waren. De rest was giftig.”

Nog een paar mooie bochten en we kijken weer uit over het Baikalmeer. Tussen de bosvruchtenverkopers nu ook tafels met Baikalvis, die terplekke gerookt of gekookt worden. De gekookte exemplaren worden in dozen tussen stoflappen en dikke dekens warm gehouden.

We houden het Baikalmeer aan de linkerkant en stoppen in Babushkin waar Rob en ik in de winter van 2003 op 30 december bij de politie op een Nieuwjaarsfeest terecht kwamen en overnacht hebben. De politiepost is nu verlaten, maar het café waar we gegeten hebben staat er nog en is nu gezelliger dan toen.

Even verder stoppen we bij een ‘zjieno-montage’ om onze voorband te wisselen (achterband hebben we in Irkutsk gedaan). De monteur heeft er zijn Honda Bros staan, uit Japan geïmporteerd. Het is net een Honda Hawk (dus als een NTV maar dan met aluminium frame, ketting en enkelzijdige achterwiel ophanging), maar dan met een 400cc blok. Hij kan nauwelijks geloven dat onze motor 20 jaar oud is en wijst naar de ietwat gedeukte Lada van hetzelfde bouwjaar, die door de zware bassen van de Russische hiphop-muziek uit zijn voegen staat te trillen.
Met ongelooflijk gemak legt hij daarna de grovere voorband, waarvan we verwachten in Mongolië meer plezier te hebben, om de velg. De oude nemen we mee om mogelijk in China terug te monteren.

Even later zien we voor de laatste keer het prachtige Baikalmeer, zwaaien het gedag en dompelen ons nu helemaal onder in herfstkleuren richting Ulan Ude.