Een ideale plaats voor een stop. Rustige parken, brede lanen, ruimte overal, een zweem van vervallen provinciale grandeur en de tinteling van een frontiertown.

Tijd voor nieuwe banden, olie, laundryservice en een bezoekje aan het art museum. Dit laatste is goed voor werk voor tenminste 7 oude dametjes; de een verkoopt mij een kaartje, de tweede scheurt het af, de derde hangt mijn jas weg, de vierde doet het licht aan, de vijfde kijkt of ik wel overal vanaf blijf, de zesde doet het licht weer uit en de zevende lacht mij vriendelijk toe. Zonde van al die prachtige schilderijen dat er niet meer mensen komen kijken, want Russen kunnen mooi schilderen!

Mijn mobiel is definitief gecrasht, het thuisfront zal het zonder mijn sms’jes moeten stellen. Ik parasiteer op de niet geringe hoeveelheid elektronica binnen de groep. Ik vindt het nog steeds een vreemd idee dat eetafspraken en ‘waarbenjes’ 20.000 km moeten afleggen om een paar meter binnen een hotel te overbruggen. Het is voor mij nog steeds een belevenis om het plaatselijke internetcafé te lokaliseren, zoals laatst in een schuurtje op een boerenerf in een gehucht op een eilandje in het Baikal meer of het businesscentrum ter grootte van een bezemkast in ons huidige 5 sterrenhotel.

Nikita’s homestead op het Baykal eilandje was een geslaagde kruising van het onoverwinnelijke Gallische dorpje van Asterix, een jeugdherberg en een jaren 60 hippietheetuin. Een kompleet stadje met kruipdoor sluipdoor paadjes, verschillende banya’s, Franse bistro, een wildgroei aan optrekjes, gebouwtjes en zitjes, inclusief een houten omheining met toegangspoort. We zijn op de Lonely Planet trail aangeland met veel backpackers, buitensporters en treinreizigers.
Er is maar 1 menu en dat wordt met grote pollepels uit gamellen opgeschept, voedzaam en overvloedig, veel Baykalvis en wel 3 eieren voor ontbijt. Alles gezellig aan lange tafels en ‘s avonds volksmuziek of een pianospeler. De wiet is vervangen door witte wijn.

Na een maand begin je wat van de gewoontes en eigenaardigheden van je meereizigers te kennen: Het uitpakken van de bagage gaat bij de een heel geordend, bij de ander lijkt het wel een vuilstort van plastic zakken. Dezelfde vuilnisbelt is de volgende dag overigens nog sneller in de bagagerol verdwenen dan de netjes gevouwen stapeltjes. Bij reparaties hetzelfde: de een vindt zijn weg in complete chaos, de ander stalt zijn spullen uit met chirurgische precisie.

Snurken is ook zo’n vakantiefenomeen dat je overvalt; mijn kamergenoot is een gezonde slaper en doet daar binnen 5 minuten uitbundig verslag van. Oordopjes geven mij de nodige rust, maar de stilste nacht heb ik beleefd toen hij vanwege een culinaire vergissing het heen en weer had. Dit heeft mij op een idee gebracht, ik moest het maar eens gaan uittesten.