We rijden nu voor de 5e dag op dezelfde weg, de M 53, de doorgaande route naar het Oosten. Alternatieven zijn er niet, makkelijk, onvermijdelijk. Als je een weg zo lang volgt, dan krijgt ze een eigen karakter, een identiteit. Ze wordt het leidend motief. Soms verdwijnt ze in een stad en is moeilijk terug te vinden, soms is ze niet te missen maar wordt toch bijna liefkozend aangeprezen, soms is ze spiegelglad en vierbaansbreed, soms tientallen kilometers onverhard.

Medeweggebruikers worden lotgenoten, de trage Kamassen goedmoedige, hardwerkende koudbloeden. Ze leggen het af tegen de pompeuze Freightliners en de 2e hands Europese trucks, maar dit is hun territorium. Nog steeds.

Het landschap wordt schraler, de mensen sjofeler. De temperatuur eist dat alle kleren uit de koffers komen. Hier wordt geen fruit en honing langs de kant aangeboden, maar aardappels en paddenstoelen. De uitbundig opgetuigde pleisterplaatsen veranderen in eenvoudige boerenoptrekjes. Aan de buitenkant is niet te zien dat hier nog iets verkocht wordt.

Als route 66 voor Harley’s is, dan is de M53 voor allroads. Zelfs de Truimph van KeesJan heeft met ducttape, sjorbanden en het spontaan lossen van enig niet essentieel plastic het uiterlijk van een echte allroad aangenomen. Deze weg onderga je. De Boeddha leert ons dat het geluk schuilt in het afleggen van de weg. De afgelopen 5 dagen lag ons geluk op deze weg. Een weg met ballen. De M53 dus.