Uit het hotel linksaf en dan 1500 km rechtdoor richting Irkoetsk. Met deze simpele aanwijzing vertrekken we vanochtend.
Helaas gaat er al snel niets meer rechtdoor en de meest logische oplossingen lopen allemaal dood in de buitenwijken. Na 5 keer prikken komen we op iets wat zowaar aanzwelt tot een uitvalsweg. We hebben dan al een paar keer de weg naar Irkoetsk gevraagd, maar dat heeft hetzelfde effect als een Amsterdammer de weg naar Rome vragen. Ook hij zal je alle kanten opsturen. We komen dus wat moeizaam op gang vanochtend. Aankomen in een stad is ook een kunst. De waypointcoordinaten zijn vaak niet accuraat, de gegevens van Garmin uiterst summier, de kaartjes van Googlemaps geven alleen houvast voor zover ze het hotel herkennen. Jacques heeft een extra zintuig ontwikkeld om al deze gegevens te combineren, terwijl hij de cyrillische teksten ontcijfert en door het chaotische stadsverkeer manoeuvreert. Hij wordt dan ook als een echte verkenner bij het naderen van een stad naar voren gedirigeerd en ook vandaag weer weet hij verbluffend snel het hotel te lokaliseren.
Vanochtend zag ik Friedemann iets doen wat mij voor het eerst sinds de uitvinding van het theezakje vrolijk stemde. De consequentie van deze uitvinding is namelijk een wereldwijd gehannes met het druipende zakje. Wat moet je er mee? Op het wikkeltje, in de asbak, op het aanrecht, zelfs het koffieschoteltje van een disgenoot is niet veilig. Wat een getob! Een en ander heeft mij al vaak doen mijmeren over de invoering van een onsmakelijkheidsheffing. Friedemann schepte zijn zakje gewoon op zijn theelepeltje en wurgde het toen met zijn eigen touwtje! Het saploze overschot is zo droog dat het zonder probleem in de handtas of broekzak meegenomen kan worden voor een tweede verfrissende bakje elders. Einde van alle geklieder, hulde Friedemann!
We zijn alweer een paar dagen uit Kazachstan. Al hebben we alleen het platteland in het noorden doorkruist, we hebben geproefd aan een heel andere cultuur. In het centrum van de steden nu eens geen beelden van de obligate soldaat met fabrieksarbeider plus vlaggendragende vrouw, maar het magere sprookjes figuur met vilten kegelhoed, gezeten op een mansgrote wolf, de leeuw die waterscheppende kinderen bewaakt, de ram als eenhoorn. De herder te paard is een nazaat van Atilla, Taras Boelba en Djengis Khan. De nieuwe hoofdstad Astana met zijn Las Vegasachtige ministeriegebouwen, de gokautomaten vervangen door ambtenaren. Politieagenten die proberen stuurs te kijken, maar het liefst op de foto willen en je uitzwaaien. De meest uitzinnige bouwsels op de Islamitische begraafplaatsen. Het zijn goedlachse, rustige en zelfverzekerde mensen, die we ontmoet hebben. Het zo maar wat indrukken. Ja, ik kom zeker nog eens terug voor een nadere kennismaking met Centraal Azië.