Jarig
“We hebben één verzoek,” zei Joost vanmorgen nadat ik met een ‘er-is-er-een-jarig’ aan het ontbijt was ontvangen en een taart voor mijn verjaardag had gekregen. “Zouden jullie deze taart zo voorzichtig mogelijk mee naar Achinsk kunnen nemen zodat we hem vanavond met elkaar aan kunnen snijden?”
Vervolgens zie ik mezelf de taart achterop onder de netspin binden en iedere keer als we stoppen kijken we hoe de taart weer een beetje verder ingezakt is.

Wij gingen vanmorgen vanuit het hotel rechts, reden door tot aan het Wakzal (station), gingen daar rechts en alsmaar rechtdoor de M53 op. Ik vraag me dus af van wie Joost zijn informatie heeft gekregen (lees zijn stukje), maar goed.
Hoofdzaak is dat we aankomen en dat deden we gistermiddag allemaal in Kemerovo (en niet in Novokuznetsk zoals oorspronkelijk de bedoeling was) en dat deden we vanmiddag in Achinsk.

De zon ging lange tijd schuil achter witte wolken en we rijden momenteel al met voeringen in onze pakken. De eindeloze rijden berkenbomen beginnen al behoorlijk in herfstige stemming te komen en de wind is koud. Hoe lang nog voor de temperatuur beneden het vriespunt zakt?

In Mariinsk geven vooral de houten huisjes kleur aan de straat. We stoppen om er een aantal te fotograferen. Toch woont de doorsnee Rus liever in een betonnen appartement. Het liefst met een balkon dat dichtgebouwd is. De houten huisjes hebben namelijk meestal geen stromend water, riolering en verwarming. Dat betekent dus water halen (in een melkbus) aan de pomp, hout hakken voor de haard/kachel/oven en het is ’s winters koud plassen in een buitentoilet. De huisjes hebben ook geen badkamer dus, maar een banja (Russische sauna), waar eerst water op een houtkachel verwarmd moet worden voor je je ermee wast.

De banja, daar is de Rus gek op. En omdat die niet in de appartementen aanwezig is, droomt elke Rus ervan om een datcha te bezinnen (een zomerhusje) met een banja erin. In het zweethok wordt de temperatuur liefst tot tegen de 100 graden opgevoerd en de Rus klopt zich schoon met een bos eiken of berkenbladeren.

Siberië is prachtig en veel ruiger dan het noorden van Kazakhstan. Het land is vrij drassig en nat en we steken vele rivieren over. Het feit dat het koren overal nog op het land staat bevestigt de verhalen dat de zomer niet al te goed geweest is.
Aan de M53 wordt natuurlijk altijd gewerkt (we rijden totaal 5 dagen en meer dan een paar duizend km over deze weg) . Het valt me op dat alles er beter uitziet dan ik me van 2005 herinner. Allereerst bedenk ik me dat het veel minder stoffig is met een mooie laag asfalt op de weg, waardoor de kleuren intenser zijn.

De taart is aangekomen. We hebben hem met z’n allen uit de verpakking opgelepeld.