Dag van de Constitutie

Het begint te wennen, de enorme schaal van het landschap. Gister dachten we eerst ‘binnendoor’ richting Astana te gaan (dat bestaat hier natuurlijk niet), maar de weg op de kaart liet zich niet zomaar vinden en ik had niet veel zin zo vroeg in de ochtend al op zoek te gaan. “Als het niet aangegeven staat zal het wel niet veel zijn,” dacht ik en dus reed ik door, waarna we ineens op een 4-baans weg terecht kwamen.

Toch waren we niet te vroeg in Astana aangekomen. Vandaar dat we vanmorgen nog even tijd nemen om door de stad, die twee centra heeft en supermodern is, te rijden; nieuwsgierig en op zoek naar mooie plaatjes. Maar makkelijk gaat dat niet. Straten in het centrum zijn afgesloten en overal is politie en bewaking op de been. Het is dag van de Constitutie.

Alles blijkt dicht te zijn en op zoek naar koffie komen we nog bijna in de problemen. Als we denken ergens een terrasje te zien blijkt deze in afgesloten gebied te liggen. De bewakers laten me in eerste instantie met rust, totdat hun superieur ze iets toeroept en ik als het ware gestalkt wordt.
“Coffee,” vraag ik als ze me toeblaffen dat ik daar niet mag komen. “Espresso, cappucino,” vraag ik daarop zo onnozel mogelijk. Een kruist zijn armen met de handen omhoog. “Zakriet,” zegt hij dat het dicht is.
Terwijl ik naar Rob terug loop wordt ik ineens weer van achter vastgepakt. “Meekomen, documenten registreren,” wordt me gezegd. Het kost me enige moeite van ze af te komen. Gelukkig weten ze niet dat ik ze versta. “English please, wat is er aan de hand, ik ben een toerist,” zeg ik en geef ze een visitekaartje als ze weer om mijn paspoort (dokumenti) vragen. Ze geven het op, waarschijnlijk omdat hun superieur verdwenen is.

Vanavond in Pavlodar is er weer enorm veel politie op de been. Dit keer om een handje vol lokale jeugd in de gaten te houden. Het valt op hoe streng ze allemaal kijken, alhoewel daar helemaal geen reden toe is. Er is een soort hiphop-band die optreedt, de straten zijn brandschoon, niemand is dronken en het is om 22 uur afgelopen. De avond eindigt met een spectaculair vuurwerk.
Op een van de balkons van het hotel zie ik dat Christoph weer ijverig met zijn camera bezig is. Eens kijken of hij er een mooie foto van gemaakt heeft.