Naar de bossen

Het landschap in Kazakhstan neemt een dramatische wending bij Imantua. Waren vooral in het begin de korenvelden overheersend, bij Imantau komen we in het merengebied terecht.
Prachtige vergezichten zien we door het motorvizier en de heuvels verdwijnen langzaam in bergen die het landschap een dramatische wending geven. We zien een kudde wilde paarden hoewel we niet zeker zijn hoe wild ze zijn omdat er slechts één is die zich wild gedraagt.

De huisjes krijgen chaletachtige vormen en in de dalen zijn de korenvelden vervangen door bossen. En in die bossen, daar beweegt zich een graaiend leger.

Zijn in Nederland en het overgrote deel van het westen bossen en parken vooral bedoeld om te wandelen en bosgeuren op te snuiven, in Kazakhstan maar ook in Rusland zijn bossen een grote voorraadschuur van paddestoelen, bosvruchten en brandhout. En dat moet geplukt, opgegraven of omgehakt worden. Overal aan de bosranden staan auto's geparkeerd en lopen de eigenaren met grote manden of plastic zakken tussen de bomen door op zoek naar eetbaarheden.
Een enkeling verkoopt zijn vondsten direkt aan de zijkant van de weg aan diegene die of geen plastic zak heeft of geen tijd. Slechts enkelen gebruiken het bos om te wandelen of vlakbij de geparkeerde auto te picknikken, maar dat zijn duidelijk geen normale mensen.

Nadat we het bos uit zijn moeten we ook nog een stad door. Staande voor een spoorwegovergang stopt een blauwe pick up naast ons. In de laadbak ligt een grote opgerolde plasticslang die aan alle kanten de laadbak overschrijdt. De eigenaar roept iets over afgesloten wegen en dat we hem moeten volgen richting Astana. We volgen braaf en als de bevrijdende verbinding naar Astana ook hier gewoon een weg is stopt onze voorrijder. Hij lacht zijn gehavende gebit bloot, de bril met dikke glazen vergroten zijn pretoogjes en de grijze haarbos op zijn hoofd vlagt en wimpelt naar ons. Een groet en een schouderklop heten onswelkom. “Waarvandaan en waarheen,” wil hij nog weten. “Kitaiski,” lacht hij en weg is hij.