De horizon tegemoet

Het Imantau meer kabbelt vriendelijk aan mijn voeten en de zon kleurt langzaam de horizon rood, terwijl ik de indrukken van vandaag nog eens de revue laat passeren. Wat een prachtige dag was het weer. Vanuit Kostanay reden we de wijde vlakte in, tussen eindeloze korenvelden en grasland door, afgewisseld door rijen bomen die sporadisch hun kop boven de horizon uitstaken. “Ik rij bovenop de aarde,” dacht ik en zo voelde het echt.

De ruimte, het eindeloze uitzicht, we zijn er natuurlijk mee opgegroeid in de Nederlandse polders, maar hier krijgt die een andere betekenis en ik vraag me af of Siberië, waar ik mijn hart zo aan verpand heb, dit nog kan overtreffen. Natuurlijk, het is ook de kleurenpracht hier. Het gele graan, het zachtgroene gras en dan de blauwgrijze lucht erboven afgewisseld door stroken groen.

En de wolken, die hier en daar een forse bui laten vallen, dragen er ook aan bij. Ze spelen een schaduwenspel met de zon, die met strepen licht de kleurenpracht kompleet maakt en de hemel in een schakering van diep blauw tot wit verandert. En daar waar de regen verdampt in witte pluimen is het schouwspel der natuur onovertroffen.

De foto’s die ik van deze wijdsheid wilde maken werden echter een groot avontuur, want om over een pad tussen het koren door te rijden moet je van de weg af en de regen van gister en wellicht van vanmorgen hebben de zwarte aarde tot een zeer gladde stugge kleibrei gemaakt.
Terwijl Rob van de weg afrijdt voelen we de Super Ténéré al wegglijden en een paar seconden later houden we hem dan ook niet meer overeind. Met vereende krachten en enige inspanning lukt het om weer op de weg te komen en kunnen we onze weg vervolgen.

De blauwe zijtas zit extra vol als we na nog een keer 95 octaan getankt te hebben van de hoofdweg af gaan richting Arykbalyk en Imantau. Het werd wel heel gezellig toen we bij een Kafé dat door drie struise vrouwen (Marina, Maria en Natasja) wordt gerund koffie gingen drinken. Joost en Jaques kwamen de gemoederen versterken. Voor we weggingen kregen we een fles Kazakhstaanse wodka cadeau.

Ook KeesJan had een dag om een verhaal over te schrijven. Hij pikte een lifter op die hem gelijk de weg zou wijzen, maar nadat deze bij een tankstop een deel van het wisselgeld achterhield heeft KeesJan hem laten staan.

Joost en Jaques hebben ook een stuk omgereden en door dikke bagger geploegd. Joost heeft daarbij ook een modderbad genomen, maar op een verbogen schakelpedaaltje na is hij vooral een ervaring rijker geworden. Laten we hopen dat het in Mongolië zo droog is al gezegd wordt.

Waren de mensen aan de grensovergang bijzonder vriendelijk diezelfde vriendelijkheid ontmoeten we bijna overal. Mensen lachen en zwaaien naar ons alsof we oude vrienden zijn die voorbij komen.

De grootschaligheid van Kazakhstan toont zich in vele vormen maar de meest indrukwekkende zijn wel die van de korenvelden. Koren dat monden moet gaan voeden en dorsten moet gaan lessen, maar niet eerder dan dat er gedorst is. Daarvoor staan grote combines klaar. Maar zelfs de machtige en indrukwekkende combines die in Nederland ontzag wekken door hun formaten, doen hier in dit lanschap aan of dat ze dienst heben gedaan in madurodam.

De wegen zijn leeg en recht en soms is men bij het asfalteren tijdens een pauze iets verderop weer begonnen, waardoor er raadselachtige stukken slecht wegdek ontstaan in een verder goed wegdek. We stoppen nog even bij een indrukwekkende vrachtwagen die een kraan op zijn achterdek meetorst. De motor is volledig verdwenen en een wiel staat geduldig te wachten op hereniging met dit monster. Het voertuig lijkt verlaten maar een slaperig hoofd komt plots boven het stuur uit en vertelt dat er een klein probleem is dat gewoon opgelost gaat worden. Een motorloze wagen op 3 wielen blijkt ook in Kazakhstan geen reden voor somberheid en weer krijgen we een glimlach.