Vandaag meer kapotte bandenflarden langs de weg gezien dan doodgereden dieren. Meer vrachtverkeer dus. We passeren gebieden met industriële activiteit. Nu is activiteit wel een groot woord voor de doodse stilte die overal hangt. Maar, het is dan ook zondag.
Steden kondigen zich al van verre aan met hoogspanningsmasten, roodwitte schoorstenen en enorme silo's. Wonen en werken lopen hier onduidelijk door elkaar, men woont op het werk of omgekeerd. Fabriekshallen en onduidelijke bouwsels in alle staten van opbouw en verval, woonkazernes, houten huisjes met blikken daken, alles door elkaar.

Het kerkhof springt eruit als de enige plek met menselijke kleur. Dicht op elkaar, omgeven door een houten afscheiding staan kriskras de orthodoxe kruisen fris blauw en wit geschilderd, overladen met kunstbloemen. Met rondom het kerkhof de immense vlaktes doet het bepaald gierig aan de doden zo weinig ruimte te gunnen.Geldt hier nog het een of andere oude socialistisch principe over het onnut van een dodenakker? Of vindt men het gewoon gezellig zo knus dicht bij elkaar?

Wij, Ria, Paul en Jaques zijn samen op weg gegaan.
Christoph, Friedeman, Rob en Dafne zijn eerst nog het Yuri Gagarin monument gaan bezoeken.

Door Jaques zijn navigatiekunsten zijn we heel gemakkelijk de stad uit gekomen en ondanks een beetje regen onderweg schoot het toch lekker op.
Onderweg nog een gekantelde vrachtwagen tegengekomen, die (voor hem) aan de verkeerde kant van de weg in de berm gereden was. Dit schijnt hier toch vaker voor te komen.
De ravage was enorm en in Nederland zou er minstens 20 km file aan beide kanten gestaan hebben. Hier niet. Hier kijkt verder niemand en gaat men gewoon zijns weegs.

Het landschap om ons heen wordt hier ook veel ruimer. Het Brabantse, unne kijk weid, krijgt hier een volledig andere dimensie; je rijdt bijvoorbeeld met een vaartje van 100km/u, ruim 10 minuten langs hetzelfde zonnebloemenveld. Kijk je over de zonnebloemen heen, dan lijkt dat veld in de richting waar je kijkt ook nergens te stoppen. Schaalvergroting op formaat zou je haast zeggen.

Bij een van de koffiestops ben ik eerst zelf op de slang van mijn camelbag gaan zitten,maar had dit al vrij snel door omdat mijn achterste nat werd. Toen de soep gebracht werd ging ook Ria op de slang van haar camelbag zitten, maar zij had haar gore-tex voering in haar broek zitten en merkte er niets van.
Pas toen we opstonden om weg te gaan, zagen we het waterballet wat we aangericht hadden.
Met het schaamrood op onze kaken en het steeds maar weer prevelen van sorry zijn wij daar weer weg gegaan. Volgens mij zullen de volgende motorrijders die daar aankloppen een minder gastvrij onthaal krijgen.

Na dit voorval onze trip van vandaag zonder problemen weer voortgezet. Zelfs de platpetten, die overal op de loer liggen, waren ons gunstig gezind.
Kortom weer een mooie dag gehad.
Grtz Paulus