In een ontwakend Kiev rijden we gestaag met de stroom mee. Een stad uit te rijden is altijd weer een avontuur. Het lijkt rustiger dan normaal en het verkeer, dat in de Oekraine niet bekend staat om zijn ingetogenheid, verbaasd met een voorbeeldig rijgedrag. Begin dit jaar zijn de verkeersboetes 10 keer zo hoog geworden en dat blijkt effect te hebben, want volgens de offiele cijfers is het aantal verkeersslachtoffers met 70% gedaald (het is wel een door de overheid gepresenteerd gegeven, dus of het waar is?).
Niet dat het snelle rijden de gevaarlijke situaties veroorzaakt, maar de enorme snelheidsverschillen tussen de weggebruikers hier. Paard en wagen maken gebruik van dezelfde weg als de zakenman in zijn 250km-plus bolide.

We rijden richting Russische grens over een lange rechte weg langs velden met mais en zonnebloemen die verder reiken dan het oog kan zien. Soms doemt een klein dorpje op uit het niets om weer geruisloos te verdwijnen uit onze spiegel. We stoppen voor koffie en raken aan de praat met een 1.45 mtr kleine man met een groot hart en een vrolijk karakter. Anatoli wacht op een bus die misschien gaat komen al weet hij dat niet helemaal zeker. Hij is blij en opgewekt.

Als we weer op pad zijn worden we ingehaald door een groep Russische motorrijders die stoppen om een praatje te maken. Ze wonen in Moskou.
Rusland heeft grote problemen, is hun boodschap. Hun nieuwe motoren en mooie kleding laat dat niet zien en het contrast met de kleine man in zijn oude pak die zo vol levenslust en optimise op de bus zat te wachten die misschien niet kwam, is zo groot als Rusland zelf.

De grenspost ligt aan een zijweg van de grote weg naar Moskou en we proberen nog een wegomlegging te omzeilen door net als een stel truckers uit Slowakije een in aanbouw zijnde brug te passeren. Een van de trucks kan niet meer verder door een zandhoop die zijn weg verspert en wij moeten omkeren om toch braaf de wegomlegging te volgen. Niet dat dat een straf is, want het is een prachtig weggetje... Totdat...
Tot onze verbazing ligt er een fiets midden op de weg en als we dichterbij komen blijkt er een man onder te liggen. Zijn bloed stroomt uit een gapende hoofdwond en we laten een aantal auto's stoppen om de man te helpen. Allereerst moet hij daar snel van de weg af natuurlijk.
Al direct blijkt dat de man niet slechts een beetje dronken is, maar hoe sommige mensen hierop reageren is beschamend.

De grens is een uithoudingsslag die 4 uur duurt. Uiteindelijk komt natuurlijk alles goed maar toch. Dat 6 man douane en immigratiepersoneel samen meer dan een uur nodig hebben om één persoon met motor de grens over te krijgen is zelf voor Russische begrippen niet meer uit deze tijd.
Moe maar blij dat deze hindernis genomen is kunnen we alleen maar glimlachen. De weg vanaf de grens naar Kursk is een uiterst interessante. We rijden door langgestrekte lintdorpen waar enorme groepen ganzen ons als indringers zien en luid gakkend achternahollen.
Met een ondergaande zon in onze rug die het firmament in een donkerrode gloed verandert, rijden we Koersk in.