Beestenboedelbakkies

Omdat we de ene keer tanken, de andere keer koffiedrinken en ook nog moeten kaartlezen, trekken we zo’n 100 km langs dezelfde provinciale weg gelijk op met een stel varkens.
De beesten zijn gehuisvest in de kleinst denkbare boedelbakje en worden voortbewogen door een gare Lada met steeds vriendelijk groetende bestuurder.
Ze staan, liggen, hangen, kop aan kont, op en over elkaar, klem gezet door hun imposante vetheid. Op weg naar de markt, het slachthuis, in ieder geval op weg naar hun einde.
Iedere keer als we ze inhalen, beeld ik mij in dat ze er beroerder aan toe zijn, want ik vind dit geen prettig gezicht en heb met de beesten te doen.
Op dezelfde weg passeren we ook regelmatig even gare locale busjes propvol mensen. Ze hangen op een vergelijkbare manier als de varkens in hun lamlendigheid. Ik besef opeens dat het een niet los van het ander kan bestaan. Als de mensen op deze manier moeten reizen, waar mag een varken dan op hopen?
De varkensreuzel die Jan dezelfde avond bestelt als voorgerecht smaakt er niet minder om.