Met pijn in ons hart nemen we afscheid van de vele vrienden die we in korte tijd hebben gemaakt in Blago. Direct nadat we aankwamen kwam er al iemand van de motorcrossclub aan om zijn hulp aan te bieden, ‘s avonds kwam Vitali langs die mijn rek verstevigde en Natalia die haar hulp als vertaalster aanbood en de hele dag met ons optrok. We voelden ons ver van huis zo welkom. Ook Blagoveshensk, die aan de Amur rivier ligt, is een prettige stad om een dag of wat te vertoeven.

De Amur rivier scheidt Rusland van China en we zien aan de overkant duidelijk de gebouwen en mensen lopen van Sjisji. Rob, Marlies en Co zijn ook gearriveerd en we verbazen ons over de manier waarop de Russen het rek van Marlies gemaakt hebben: “Russian extreme techniek” lacht een Rus als hij ernaar kijkt.  Het rek is niet fraai maar voldoet wel.

Khabarovsk zullen we vandaag niet halen. Idee is vanavond te gaan kamperen en we spreken een plek af waar we elkaar zullen treffen. Dat is niet moeilijk want er loopt maar één weg naar Khabarovsk, waar we op 200 km afstand eindelijk de mee gesjouwde tenten zullen opslaan. De weg is goed en slingert door een gecultiveerd landschap. Niks geen slapend land (Siberie); de Russen zelf noeme het de Far East en hier wonen al heel lang mensen.

Het is even rijden om weer op de “langste weg” te komen, die M58 heet. We rijden door veel dorpen en zien volop activiteiten bij zandafgravingen waar reuze graafmachines als sprinkhanen in het landschap lijken te staan. De heuvels die de afgravingen omringen lijken wel door  reuzewormen gemaakt, want de regen heeft diepe geulen in de structuur getrokken.
Vlakbij de M58 zien we voor het eerst een monument die aandacht schenkt aan de fameuze weg die we volgen. Moskou -Vladivostok staat er op een muur gemetseld met een enorme pilaar ervoor met de Russische driekleur er in, die trouwens zoveel op de Nederlandse vlag (een van de oudste vlaggen ter wereld) lijkt omdat Peter de Grote het idee van de nationale vlag uit Nederland meenam.

Waren de verwachtingen dat het nu met het onverharde wel voorbij zou zijn, het tegendeel is waar. Het zijn wel geen stukken van honderden kilometers lang, maar het zijn er veel en doordat het geregend heeft zijn ze ook een beetje glad. We houden het er maar op dat het niet stoffig is, maar als het weer begint te regenen en het wegdek ons glinsterend glad in het gezicht grijnst, wordt het spannend.  De motoren, die door een regenbui in Blago net helemaal schoongespoeld waren en daarmee hun avontuurlijke look een beetje verloren hadden, zitten nu weer snel onder de modder; zoals dat hoort.

De dreiging van meer regen blijft in de lucht hangen en Piet kermt licht over zijn Hernia die maar niet wil verdwijnen. Ik twijfel of we wel moeten gaan kamperen wanneer er een SMS binnenkomt van Marlies: “Nico heeft een lekke band ik ben bang dat het wel laat gaat worden.” Mijn besluit staat nu vast en ik verstuur het bericht: “Ik zoek een hotel in Birobidzjan en SMS jullie zo snel mogelijk het adres. Veel succes met het plakken!”
Voor ons wordt het ook nog spannend want zowel Piet met de Transalp als ik met de XT660 hebben dringend behoefte aan levenssappen voor onze motoren. We legen onze extra tanken en zelfs dan halen we net het eerste benzinestation. Pfff, dat was op het nippertje, denk ik. Het was ruim 400 km zonder benzinestation. Wanneer we Birobidzjan inrijden vinden we al snel Hotel Vostok en SMS ik de informatie door.

Ik hoop maar dat de band van Nico niet gescheurd is en dat RobG, Marlies en Co genoeg gereedschap hebben, want nu komt Nico’s besluit om met echt heel weinig bagage van huis te gaan hem misschien slecht uit en heeft hij al die tijd dat hij daarover op heeft lopen scheppen te vroeg gelachen. En erop te vertrouwen dat je altijd alles wel van je reisgenoten kan lenen; dat zij hun materiaal dus de hele reis voor jou meeslepen, is niet erg solidair. “Zitten nu op 50 km van jullie,” wordt ik door het gepiep van mijn mobiel uit mijn overpeinzing gehaald. Wow, dat hebben ze snel gedaan!

De volgende dag vertrekken we voor een korte rit naar Khabarovsk. Het is slechts 180 km. Het ontbijt, dat elke dag weer een verassing is, mogen we deze keer van een keuzemenu kiezen. Rob Goud kijkt gebiologeerd naar de kaart en het meisje. Wat zou hij kiezen, de kaart of het meisje? Hij lijkt in trans. “Sorry”, zegt hij ineens, “ik kijk even stijf.” Het meisje snapt het niet en wij ook niet, maar het was wel weer een mooi moment.