"Daf, je houdt het niet voor mogelijk, "begint Rob zijn verhaal, "ik sta 200km voorbij Mogocha en zo'n 160km vanaf Skoverodino en kan gewoon bellen!!! In the middle of bl... Nowhere." Rob lacht zijn heerlijke lach en ik wordt even week. "Hoe is het, hoe's de weg, hoe gaat het met jullie, met Piet zijn rug?" Ik wil alles tegelijk horen.

"Oh, ik heb Piet z'n band geplakt, die kan gelukkig gewoon goed rijden. Maar Daf, het is zo ongelooflijk mooi hier. We moeten gewoon nog een keer gaan en dan móet jij ook mee. De weg is echt tegek, wacht even, want er komt een vrachtwagen aanstormen.
Er rijden nóg weer véél meer Russen in Japanse gebruikte auto's over deze weg, die hoeven nu niet mee op de trein zoals wij moesten. Het is echt enorm, hoe belangrijk deze weg voor heel veel mensen is. Dit is dé Zijderoute van deze tijd! Oh, de vrachtwagen stopt."

"Hebben jullie problemen?" hoor ik een Russische stem in de verte vragen. "Njet, muy ne problem zdies, spasiba," bedankt Rob de man dat hij gestopt is (kijk Co, zo hoort het), "a vuy," vraagt Rob nu of het de chauffeur ook goed gaat. Ja, hoor ik hem zeggen en nog iets onduidelijks. Rob zegt nu dat ze niet nog zo'n truck langs hebben zien rijden. De man is dus zijn rijmaatje kwijt. Hij groet en rijdt verder.

"Dus het gaat hartstikke goed met jullie, op Piet z'n hernia na dan," wil ik weten. Rob vertelt me dat zijn kofferrek gelast moet worden en daar sta ik van te kijken, want tot nu toe hebben onze rekken het altijd volgehouden. "En Marlies is net gevallen, maar met haar is het goed hoor," haast Rob zich erbij te zeggen.
"Haar motor is beschadigd, kuipje kapot, knipperlichten en haar kofferrek gebroken. We strappen alles vast en lossen het wel weer op. Ze kan gewoon rijden." Gelukkig maar, denk ik en ik hoop dat Co nu wel gestopt is. "Dus het is een kwestie van 'een ervaring rijker zijn' (ook vallen moet je meemaken)."

"Hee Daf," gaat Rob verder, "toen we die band aan het plakken waren stopte er een man in een auto om een praatje te maken. Vertelt hij dat hij eerder twee motorrijders heeft gezien met precies van die oranje helmen. Zegt hij: Die twee waren in 2004 in de winter op weg naar Jakoetsk en het Baikalmeer en hebben toen bij mij overnacht. Ik denk nog regelmatig aan ze. Ze kwamen ook uit Nederland, kennen jullie ze misschien?"

"Nou, je begrijpt wel dat we een tijd hebben staan te praten. Het is die man die in Chinees houtsnijwerk handelt, weet je nog?" Rob glundert helemaal, zo'n 13.000km verderop aan de andere kant van de 'lijn'.
"Je krijgt de hartelijke groeten van hem. En je weet ook dat ik in Chernochevsk bij de brandweer langsgeweest ben, waarbij we toen in de verwarmde garage aan het zijspan gewerkt hebben (terwijl het buiten 38 graden vroor). Van hen krijg je ook de hartelijke groeten."

Mijn pijn in mijn hart neem ik afschijd. "Doe de groetjes aan iedereen," zegt Rob nog (bij deze) en terwijl ik een paar luchtzoenen door de telefoon oversein hangen we op.
Ben ik nog vergeten te vragen of Rob bij Aley gestopt is, bedenk ik me. Hoe zou het met Alicia gaan? Met Zjenia en Losha in het spoorweg-arbeiders dorp. Zouden ze de cadeautjes gevonden hebben die we er in 2005 uit het raampje van de trein hebben gegooid (tijdens de MotorKaravaan naar Japan; de trein stopt er niet).

Rob zal er misschien over geschreven hebben en gaat in Skoverodino op zoek naar een internetverbinding. Misschien is er een bank. De directeur zal zeker on-line kunnen en wij hebben er geen probleem mee om zijn bureau even het onze te maken. Als dat niet lukt zal het zeker in Blagoveschensk moeten lukken, want daar konden wij in 2001 ook bij de bank terecht. Uiteraard komen er dan ook foto's voor bij dit bericht mee. Tot dan graaf ik even in ons archief.