Ik slaap een rustige maar korte nacht, want ik moet vroeg op pad om op tijd te zijn in Chita. Het beugeltje dat we op 24 juni hebben opgestuurd met DHL zou volgens de mensen van DHL in Novosibirsk, waar het 3 dagen te laat aan zou komen, zeker op tijd in Chita zijn. De persoon in kwestie laat ons zelfs overwegen het naar Irkutsk te sturen (waren we 2 dagen geleden), maar we willen geen risico nemen en gokken op vandaag. “Dat lukt zeker” had de man van DHL lachend gezegd om er gelijk bij te vertellen dat TNT (tegenwoordig Nederlands) zo aggresief opereert in Rusland (zal die oude VOC mentaliteit zijn?), maar dat zij het nog steeds beter doen.

Vroeg op dus, want ik wil om 5 uur in de ochtend weg rijden. Mijn kamergenoot Piet slaapt een stuk rustiger sinds hij gisteren olie ververst heeft bij zijn Honda. “Weer een paar kilo minder aan gewicht,” zei hij opgelucht. Opgelucht is hij zeker niet over de pijn in zijn been die hem al weken bezig houdt en waaraan hij zich bij elke gelegenheid aan laat masseren.

Wanneer ik het nog donkere Ulan Ude verlaat blijkt maar weer eens hoe je op moet letten in deze overlichte stad. De wegen zijn best goed maar de Russen kijken niet op een gat meer of minder en dat kan hard aankomen als je daar met dik 100 induikt. Opletten dus.
Ik geniet van de rust en zou willen dat ik de vogels kon horen fluiten, maar mijn oordoppen en het sonore geluid van mijn XT verhinderen dat. Het landschap heeft iets mystieks want in het ochtendschemer zijn de donkere contouren van de bergen, van waarachter de zon haar eerste pogingen doet om de nacht te verdringen, als grote krijgers die elk moment uit hun slaap kunnen ontwaken om ten strijde te gaan. Niet voor niets is dit het land van de befaamde krijgsheer Genhis Khan.

Ik volg de oevers van de rivier Nisoda die dan weer breed en dan weer smal zijn weg vervolgt. Net als de rivier is de weg eerst breed en dan weer smal maar nergens saai want hij kronkelt als een vechtende slang en achter elke heuvel ligt weer een landschappelijke verrasing. Deze weg zou ik wel elke maand willen rijden zo mooi. Jammer dat het ruim 10.000 km rijden is.
De weg is echter geen onbekende voor mij want in 2004 reden Dafne en ik hem ook al alleen in de winter. Toen was alles wit en glibberden we op spijkerbanden over een half bevroren weg. Voor de omgeving hadden we nauwelijks oog en die schade kan ik nu dus ruimschoots inhalen. Jammer dat Dafne en niet bij is!

Plots zie ik een enorme hoeveelheid lichten in mijn richting komen. Het zijn motorrijders die ook al vroeg op pad zijn. Ik stop en ze passeren me vriendelijk zwaaiend op hun zware Harley-Davidsons. “Er zijn makkelijkere motorfietsen,” denk ik hardop wanneer de laatste man naast me stopt en mijn een hand geeft “Where flom,” vraagt hij met een duidelijk Aziatisch accent. “From Holland,” zeg ik “Aah, Poland,” antwoordt hij, “Nee Netherlands,” probeer ik. Hij raakt verward, “Zwitserland?” “No, No, Hollandia,” gooi ik het over een andere boeg,“ Aah, een brede grijns verschijnt op zijn gezicht: “Colombia, vely long way!”
Hij komt uit Korea en is met 20 man, die allemaal Harley Electric Glides rijden vanaf Vladivostok gekomen. Ik zeg daar ook heen te gaan en hij begint over de slechte weg en maakt met zijn handen een omvallende beweging “Many boom boom,“ zegt hij serieus, “and you?” “Me no boom boom,” antwoord ik in mijn best Colombiaans. “Bye Bye,” zegt hij, ”I love Colombia.”

Interessant gesprek, bedenk ik me terwijl ik verder rij. Ik herken veel plekjes waar we al eerder waren en zie zelfs het geel blauwe huisje waar we in 2001 stopen en een foto maakten omdat het er zo fris uitzag. Nu, 7 jaar later, is het frisse weg en hangen de verfbladeren mistroostig aan de balken, gereed om met de volgende sneeuwstorm voor eeuwig in het Siberische landschap te verdwijnen. Ondertussen krijgen de zijkanten van de banden weer eens werk te verduren want de weg blijft prettig gestoord.

Chita 5km, Khabarovsk 2165 km.

Het is even over 2 uur wanneer ik Chita inrij en stop om me te orienteren. Een gezette man met een getrimd baardje en een moderne bril komt naar me toe en vraagt waar ik heen wil. Ik noem het hotel en blijk er 300 meter vandaan te staan. We praten nog wat over de reis en hij wenst me een veilige weg toe.

Snel kleed ik mij om en neem een taxi naar het DHL-kantoor waar ik tot mijn stomme verbazing hoor dat het pakje pas maandag (het is nu vrijdag) in Chita zal zijn. Het ligt nu in Irkutsk zegt het DHL meisje een beetje verlegen, want ik ben een beetje boos. “Het is mij beloofd met 100% zekerheid.” Het heeft geen zin en zij kan er natuurlijk ook niets aan doen. Ik zeg haar nog dat ik sneller met de motor van Irkutsk naar Chita (2 dagen) rijd dan DHL het met een vliegtuig kan, maar ook dat verandert de zaak niet.
De volgende mogelijkheid zal Khabarovsk zijn, daar zijn we over 7 dagen.”Ik denk niet dat we dat halen,” zegt ze zachtjes, maar Vladivostok moet lukken. “Doe maar,” zeg ik want het heeft toch geen zin meer om me op te winden. En voor de man van DHL heb ik een geruststellende gedachte: TNT hoeft helemaal niet aggresief te opereren in Rusland, want DHL (Duurt Heel Lang - met dank aan Sjaak Lucassen) werkt zich op deze manier vanzelf wel uit de markt. Volgende keer ga ik naar T&T.

Gelukkig wordt morgen een mooie dag zelfs als het zou regenen, want het echte werk gaat nu pas beginnen.