In Rusland krijg je weinig voor elkaar zonder iets te 'regelen'. Je kan proberen dat zelf te doen, maar als je weinig tijd hebt kun je het beter aan een ander overlaten; bijvoorbeeld aan iemand die veel connecties heeft, want vrienden zijn eerder geneigd iets voor elkaar te doen dan onbekenden (dat is in NL niet anders).
Nadat Irina me had verzekerd dat alles voor elkaar zou komen zodra de laatste drie motoren ook gearriveerd waren vroeg ik me af hoe het kon dat alles zo snel voor elkaar was. Irina legde uit waar het douane-depot was (achter dezelfde deur ging in 2001 ons zijspan in quarantaine) en vertelde toen hoeveel ze nog eens extra voor haar service verlangde. "Dat is een hoop geld. Kunnen we hierover nog even overleg plegen, ik zou graag nog wat extra informatie willen," begin ik.
De eerst zo vriendelijke Irina is ineens in een heks veranderd. "Als je niet wilt betalen dan heb ik geen tijd voor je," snauwt ze. Ze draait zich om en loopt terug naar haar kantoor. Wat nu?

Nadat Rob aangekomen is houden we krijgsraad. Rob heeft van verschillende reizigers ontzettend veel slechte dingen over deze Irina gehoord. "Die vrouw is heel corrupt. Spreekt een prijs af en wil dan steeds weer meer hebben voor van alles dat ineens niet inbegrepen is. Bovendien schijnt ze een gruwelijke hekel aan Europeanen te hebben."

Ik ga terug naar het kantoor en vraag Irina om me een specificatie van de kosten te geven. In een lange onvriendelijke speech krijg ik te horen dat Irina de enige in de stad is die me kan helpen, maar dat dit niet haar werk is en dat ze geen tijd voor me heeft. Ik denk dat de heks (die alleen Russisch spreekt, maar waarschijnlijk wel Engels verstaat) me toch niet helemaal goed begrijpt, maar de stemming in de office wordt alleen maar slechter, hoe vriendlijk ik me ook voordoe.
Terwijl ik een aantal van onze contacten bel die nog eens aan haar uit kunnen leggen hoe we samen zouden willen werken vliegen de opmerkingen over mijzelf, ons reisgezelschap en Europa in het Russisch over mijn hoofd. "Ze praat heel slecht over je," zegt Alex. Ik vraag hem of hij een andere office kent om het papierwerk te laten doen en hij gaat iets regelen, maar kan niets beloven. Irina denkt nu dat ze van me af is, maar ik knik haar bemoedigend toe en steek twee duimen omhoog: "Delá charasjo, oewas jiest mnoga raboto," feliciteer ik haar met het feit dat de zaken goed gaan en zo mag ik nóg een keer bellen. Maar onze contacten en geluk beginnen langzamerhand op te raken en met de dag vertraging die we hebben opgelopen erbij zakt de moed me langzaam in de schoenen. Deze Irina schept er duidelijk alle genoegen in het voor ons zo moeilijk en duur mogelijk te maken en zal er geen moeite mee hebben om (zodra we van haar afhankelijk zijn) onze motoren zomaar een week vast te houden.

Ik zoek Rob weer op om te overleggen. "De motoren moeten in ieder geval naar het depot nu," besluiten we. Tussen onze motoren staat een onbekende Yamaha en vervolgens worden we voorgesteld aan Valérie en zijn vriendin. "Moeten jullie de motoren uitklaren? Dan kan ik misschien helpen. Ik ken de procedure."

Evenlater staan de motoren bij Ludmilla en Larissa in het douane-depot en pak ik Rob's motorjack en helm om bij Valérie achterop naar het douanekantoor te rijden, dat niet ver van ons hotel vandaan ligt. "Vandaag gaan we een afspraak maken, dan kunnen we morgen de procedure starten," zegt Valérie bemoedigend en gaat verder: "We hebben een broker nodig, die per motor 3 verschillende documenten (in 6-voud) klaar moet maken. Even kijken of Sergej morgen werkt." Vale pakt zijn mobiel.

Dafne