"Het is maar een klein stukje naar Shanghai, misschien is er een alternatieve route." Een beetje verbaasd ervaar ik dat er naar kaart en GPS gekeken wordt. Hebben we niet de hele reis de routes juist korter gemaakt? Waren ze dan niet helemaal klaar met het Chinese verkeer? Toen we eergister naar Suzhou reden, deden we een uur over de laatste 10km en ik hoor Erwin een week of wat geleden nog mopperen: "Fucking 8 uur op die klotemotor gezeten."
"Er is een koffietent in een dorp op 25km, maar langer dan 93km kunnen we de route niet echt maken," hoor ik. Zodra de gegevens uitgewisseld zijn en de eindbestemming in Shanghai op de GPS'sen kloppen vertrekken we.

Van de koffietent hangt alleen het bord er nog. De zaak is verder dicht en verlaten. Maar, zoals altijd, hebben we thermoskannen heet water en oploskoffie bij ons in de auto, een keuze uit verschillende koekjes erbij evenals stoelen om op te zitten.
De verdere rit naar Shanghai haal ik mijn laptop tevoorschijn om de foto's van gister te bekijken, selecteren en klaar te maken voor het dagboek. We passeren nog een paar oude dorpen waar ik ook een kanaal door zie lopen. Even overweeg ik er een te bezoeken, maar toch doe ik het niet. Het lijkt er ook daar niet op dat je langs de oevers kan lopen en er ligt overal afval; de wegen zijn onverhard en modderig.

Het is een van de grote contrasten in China, dat veelvuldig bestempeld wordt als zijnde 'erg smerig'. "Ik snap niet dat ze hier niet gewoon voor een schoon toilet kunnen zorgen," horen we van een Nederlandse die we in Hangzhou ontmoeten. Ook ik gruwel van het geroggel en gespuug op straat. Ze doen het uit een pure gewoonte, alhoewel... In restaurants heb ik zelfs onze chauffeur zijn fluim onder de tafel zien deponeren.
"Het is onbeleefd wat u doet," zei Chloe al eens tegen een man als die zonder er bij na te denken vlak voor mijn voeten spuugde. De man haalde zijn schouders op en liep weg. Ik probeer er niet op te letten.

Naarmate we dichter bij Shanghai komen wordt het drukker en ineens rijden we op een grote weg over klaverbladen en fly-overs. Aan de rand van de stad wordt weer hevig gebouwd. Niet een flatje hier en daar, maar hele nieuwe wijken worden er uit de grond gestampt.

Shanghai, ik was er zo benieuwd naar, ik had hier zo graag met Rob op verkenning uitgetrokken, maar door de routewijzigingen is zijn reis hierheen niet doorgegaan. Ik mis hem daardoor nog meer. "Ben in Shanghai," sms ik Rob later - nadat we met de metro de stad zijn ingetrokken, vanuit de bar op de 65ste (!) verdieping van het Meridien hotel. We hebben er een prachtig uitzicht over de stad met haar tegekke skyline.

Een voetgangersgebied met stoplichten